POD CZARNYM PARASOLEM. CZĘŚĆ 1.

Prawdopodobnie większość z nas nigdy, lub prawie nigdy, nie myślała o tym, że zarówno to co posiadamy jak i to kim jesteśmy nie jest dane nam na zawsze, że jest to tak kruche i ulotne jak jest samo życie. W ferworze codziennej walki o posiadanie rzeczy materialnych podobne rozmyślania wydają się nam mało ważne, ponieważ zarozumiale sądzimy, że nas samych żadne nieszczęścia nie mogą dosięgnąć a ludzie, którym się one przydarzają to życiowi nieudacznicy o których arogancko myślimy jak najgorzej. W zetknięciu z cudzym nieszczęściem nie ma w nas empatii ani zwykłej ludzkiej solidarności, która nakazywałaby biec każdemu, kto jest do tego zdolny, na ratunek temu, komu świat właśnie zawalił się na głowę i nie jest w stanie samodzielnie wstać. Uwielbiamy w takich chwilach przemądrzale osądzać i wskazywać winnych, pomimo, iż nie mamy ku temu żadnego prawa ani najmniejszej wiedzy, a jednak to robimy napawając się czyimś nieszczęściem, głupio i nierozsądnie sadząc, że ono nas samych nigdy nie zdoła dopaść. W erze wysokich technologii staliśmy się więźniami własnego wyimaginowanego świata z którego nie chcemy albo nawet nie potrafimy już wyściubić nosa na zewnątrz, aby zobaczyć jak naprawdę wygląda życie, aby faktycznie dostrzec innych wokół nas i zobaczyć świat takim jakim on naprawdę jest a nie takim, jakim nam się wydaję, że jest. Przyklejeni do swoich smartfonów i komputerów z paranoiczną zachłannością śledzimy życie kompletnie nieznanych nam osób, których nigdy nie poznaliśmy, nigdy nie poznamy i nawet z którymi znajomość nigdy do niczego nie byłaby nam potrzebna, jednocześnie marnujemy bezpowrotnie swój własny czas życia oraz uniemożliwiamy sobie poznanie samych siebie oraz zbliżenie się do osób istniejących tuż obok nas. Czy jesteśmy głupi? Czy zatraciliśmy w sobie pierwotny instynkt samozachowawczy podpowiadający, że jedynie w silnym i zżytym stadzie mamy prawdziwe szanse na przetrwanie, a może po prostu nasz los już dawno został przesądzony a my tylko przemy ślepo i z uporem maniaka ku samozagładzie? Kim jesteśmy sądząc, że tylko my sami mamy monopol na dobry los a to co złe przydarza się zawsze innym, tym nieudolnym, naiwnym albo głupim lub niezaradnym? 

I czy aby na pewno jesteśmy w stanie zagwarantować sobie taki bezpieczny los..? Tylko do chwili w której pewnego dnia w jakimś miejscu naszego życie gruchnie na nas przysłowiowy grom z jasnego nieba zamieniający w perzynę cały nasz dokładnie poukładany i pozornie bezpieczny świat. I wtedy to my w oczach jakiegoś tam biernego obserwatora staniemy się tymi nieudacznikami mającymi zawsze i ze wszystkim pod górę, którzy nie warci są ani współczucia ani uwagi. Wtedy właśnie orientujemy się, że w obliczu naszej osobistej tragedii zostajemy zupełnie sami, bo tysiące „przyjaciół” z Facebooka lub Instagramu właśnie przestało nas obserwować a rzeczywistych ludzi w rzeczywistym życiu jakoś tak wokół nas nie ma, bo albo już dawno zrazili się do nas z naszej winy albo zwyczajnie nigdy nie pomyśleliśmy o tym, aby zdobyć prawdziwych przyjaciół, takich z krwi i kości a nie takich wirtualnych, których tak naprawdę w ogóle nie obchodzi i nigdy nie obchodziło ani nasze życie ani my sami. Popularność wirtualnych „przyjaźni” w dzisiejszych czasach bierze się stąd, że te wirtualne, w przeciwieństwie do tych rzeczywistych, nie wiążą się z odpowiedzialnością za drugiego człowieka, nie obligują do lojalności ani do gotowości niesienia pomocy; w ogóle nie obligują do niczego, ponieważ w gruncie rzeczy nastawione są wyłącznie na lansowanie samego siebie i nic poza tym. Może i dają na krótką metę wrażenie, że nie jest się osamotnionym ale w ostatecznym rozrachunku stają się przysłowiowym gwoździem do trumny w chwili, gdy dopada nas boleśnie realne życie a my do tej pory byliśmy tylko w tym wirtualnym. W takich chwilkach samotność i opuszczenie bolą bardziej niż kiedykolwiek, ponieważ czynią nas jeszcze bardziej kruchymi, bezradnymi, przerażonymi i skłonnymi do poddania się bez walki. Jak więc można wyjść z sytuacji bez wyjścia zwłaszcza gdy jest się zdanym wyłącznie na samego siebie?

Tak naprawdę każda walka, nawet ta w otoczeni bardzo bliskich i życzliwych nam ludzi, jest walką samotną. I trzeba to sobie w pełni uświadomić, aby być w ogóle w stanie podjąć chociażby próbę wydobycia się z czarnej dziury do jakiej właśnie wrzuciło nas życie za pomocą jednego silnego kopniaka. Inni ludzie, o ile w ogóle mamy szczęście, że w takiej chwili jacyś przy nas są, mogą nas wyłącznie pilotować, wspierać słownie, emocjonalnie, duchowo, czasem nawet czynem ale nigdy, żadna z tych osób nie może nas wyręczyć w naszej walce, ponieważ taka walka jest wyłącznie naszą osobistą walką dotyczącą naszego własnego życia i wynikłą na skutek naszych, takich a nie innych wyborów. Nikt, niezależnie od tego jak bardzo nas kocha lub jest nam oddany, nie jest w stanie za nas żyć, ponosić za nas odpowiedzialność ani nawet „odkręcić” za nas sytuacje, które doprowadziły nas do nieszczęścia czy zguby, ponieważ każdego dnia w każdej sekundzie naszego życia to my sami podejmujemy takie lub inne decyzje które ostatecznie doprowadzają nas do takiego lub innego celu wywołując określone sytuacje. I nie możemy, za to co nas spotyka winić innych, ponieważ to my w przeszłości bliższej lub dalszej, zdecydowaliśmy postąpić w jakiś sposób, który po czasie może wywołać lawinę nieszczęść spadających nam na głowę.

Jest takie powiedzenie „ gdyby człowiek wiedział, że się przewróci to by się najpierw położył” sugeruje ono, że człowiek nijak nie może przewidzieć skutków swego postępowania ani w żaden sposób im zapobiec a to nie prawda. Oczywiście nie sposób przewidzieć skutków absolutnie każdego swojego wyboru ale przynajmniej w odniesieniu do tych najważniejszych dla naszego życia, można wybierać bardziej rozważnie oraz przyjmować do wiadomości pierwsze symptomy złego wyboru i się z niego wycofać, zanim zabrniemy zbyt daleko, by było to jeszcze stosunkowo łatwe do zrobienia. Przykładowo, jeżeli całe życie będziemy wyłącznie osądzać innych nie dając im żadnej szansy, by mogli pokazać nam prawdziwych siebie nie spodziewajmy się, że sami nie staniemy się obiektem tego samego bezlitosnego osądu przez kogoś podobnego nam samym. Jeżeli w życiu, kierujesz się zaspakajaniem wyłącznie swoich zachcianek a twoje ego nie pozwala ci zauważyć jak często żyjesz kosztem innych, czyli uprawiasz coś w rodzaju wampiryzmu emocjonalno-duchowego, to nie dziw się, że twoje ofiary pewnego dnia odpłacą ci pięknym za nadobne a w najlepszym przypadku porzucą cię bez próbowania na tobie odpłaty za wyrządzone krzywdy; albo jeśli wciąż izolujesz się od innych ludzi i realnego świata nie bądź zdziwiony, że pewnego dnia, najczęściej w najmniej oczekiwanym przez ciebie momencie odkryjesz, że jesteś zupełnie sam a twoje dotychczasowe życie to po prostu iluzja. To co w tym czasie cię spotyka nie jest przypadkiem, ślepym losem lub czymkolwiek innym, na co mógłbyś zrzucić odpowiedzialność, to wszystko to jedynie suma twoich wszystkich wcześniejszych wyborów, która właśnie wydała owoc, a każdy owoc, niezależnie czy jest słodki czy gorzki, pojawia się w twoim życiu dla nauki. Dla doświadczenia. To dzięki doświadczeniu możesz zyskiwać mądrość a tym samym stawać się lepszym człowiekiem i lepiej żyć. Nie zyskasz go tracąc bezpowrotnie czas swego życia na wgapianie się w wirtualny świat lub żyjąc zastępczym życiem innych ludzi. Nie bój się w życiu porażek, bo one uczą roztropności, odwagi, odpowiedzialności za własne czyny i własne życie oraz umiejętności dokonywania mądrych a nie pochopnych wyborów. Nie bój się w swoim życiu samotności, ponieważ gdy nie jest chroniczna wspomaga zdolność poznawania samego siebie i wewnętrznego „dogadania się ze sobą”, jednak nigdy nie dopuszczaj do wyobcowania w swoim życiu, ponieważ taki stan pustki, czyli braku chociażby kilku lecz w pełni realnych bliskich i życzliwych osób, sprawia, że człowiek traci wiarę w siebie i swoje siły, gaśnie w nim wola walki a z czasem także wola życia. Samotność jest dobra, gdy jest kontrolowana ale wyobcowanie, opuszczenie, jest przyczynkiem do wewnętrznego piekła, które ostatecznie prowadzi do samozagłady a twoim życiowym zadaniem powinien być rozwój a nie zniszczenie...

(ciąg dalszy nastąpi...)

R. C. Blackwood