Z ŻEBRACZĄ MISECZKĄ

Krupówki. Okres przedświąteczny, godziny wczesnopopołudniowe. Jedna z wielu restauracji mieszczących się wzdłuż największego deptaku w stolicy Podhala. Na ulicy, jak zawsze, dużo ludzi. Większość z nich to turyści, tak polscy jak i zagraniczni, którzy ściągnęli tu, aby miło i beztrosko spędzić czas kończący rok.

Restauracja jest prawie pełna. I znów, większość gości to turyści. Panuje lekki harmider. Ludzie wchodzą i wychodzą. Jedni zamawiają coś na wynos, inni zajmują stoliki i zamawiają na miejscu. Zwyczajna restauracyjna krzątanina.

W pewnej chwili, przez ten zwykły zgiełk, zaczyna przebijać się znacznie głośniejszy głos, który zwraca uwagę większości klientów, siedzących przy stolikach bliżej drzwi wejściowych. Zaczynają odwracać się głowy ku źródłu zamieszania. Wystrojona w góralskopodobny strój dla Ceprów kelnerka, mówiąca kulawą polszczyzną z mocnym akcentem zza wschodniej granicy, szarpie leciwą i bardzo drobną kobietę, nie pozwalając jej wyjść z restauracji. Kelnerka krzyczy na nią agresywnie a stara kobieta kuli się cała w swoim lichym palcie, pamiętającym, co najmniej, wczesne lata osiemdziesiąte i mówi coś bardzo cicho do przebranej za góralkę kelnerki. Ta jednak krzyczy na nią dalej i zaczyna ciągnąć na siłę w stronę wolnego krzesła, stojącego niedaleko drzwi. Kilkorgu klientom bardzo nie podoba się ta sytuacja. Jakiś młody mężczyzna, siedzący w pobliżu przy stole z kobietą i dwójką kilkuletnich dzieci, podnosi się i żąda, aby kelnerka natychmiast przestała szarpać starą kobietę i uspokoiła się. Kelnerka mówi mu, żeby zajął się swoim zamówieniem i że ta kobieta to złodziejka, i trzeba wezwać policję. Po chwili przychodzi jakiś młody chłopak z zaplecza. Kelnerka każe mu dzwonić po policję. On wraca na zaplecze restauracji. Stara kobieta znów coś cicho mówi ale praktycznie nie słychać jej głosu. Kelnerka stoi przy niej w rozkroku jak żandarm i co chwile ją poszturchuje. Mężczyzna, który wcześniej zareagował na tę sytuacje nie daje za wygraną i podchodzi do kelnerki, żądając kategorycznie, aby ta przestała szarpać i szturchać starą kobietę. Podchodzi kilka kolejnych osób i podobnie jak ten mężczyzna napominają kelnerkę. Ktoś z sali zaczyna wołać kierownika, robi się zamieszanie. Ludzie denerwują się. Jedni wychodzą z restauracji, inni domagają się wyjaśnień, jeszcze inni wyciągają tylko telefony i zaczynają nagrywać zajście, biernie przyglądając się.

Po chwili na salę z zaplecza wychodzi elegancka kobieta około pięćdziesiątki. Pięknie uczesana, z dobrym makijażem i w bardzo drogiej, ciężkiej, złotej biżuterii. Jak się okazuje to właścicielka tej restauracji. Jest nerwowa atmosfera.

Właścicielka restauracji próbuje zapanować nad całym zamieszaniem, jednocześnie usiłując dowiedzieć się co zaszło. Okazuje się, że przyczyną owej nieprzyjemnej sytuacji był fakt, że starsza pani chciała wyjść z lokalu nie zapłaciwszy za zjedzony posiłek a suma o jaką chodziło to … 57 PLN.

Starsza pani płacząc mówiła, że była głodna, że nie jadła ciepłego posiłku od ponad miesiąca; że po zapłaceniu rachunków i wykupieniu recept zostaje jej na „wyżywienie”… 72 PLN na miesiąc! Jest sama. Nikt jej nie pomaga. Nikt się o nią nie troszczy...

Ten młody mężczyzna, który jako pierwszy zainteresował się zajściem, natychmiast zobowiązał się zapłacić rachunek starszej pani, byle tylko właścicielka restauracji nie wzywała policji. Kobieta powiedziała, że nie ma takiej potrzeby, że rachunek zostanie anulowany i że nie ma zamiaru wzywać w tej sytuacji policji. Przeprosiła starą kobietę za całe zajście i poprosiła ją, aby poszła z nią na zaplecze. Kelnerka, która zainicjowała tę awanturę, gdzieś niepostrzeżenie zniknęła.

Właścicielka lokalu wraz ze starszą panią poszły na zaplecze restauracji. Klienci zaczęli wracać na swoje miejsca, przez chwilę jeszcze rozmawiając o zajściu ale wyraźnie temperatura obniżyła się a ludzie zaczęli wracać do konsumpcji i wcześniejszych rozmów. Od, incydent...

Zapewne podobnych sytuacji zdarza się w całym kraju więcej każdego dnia. Wszędzie tam, gdzie są duże skupiska ludzi, gdzie biedę łatwiej można przykryć codzienną bieganiną i własnymi sprawami, ludzie tacy i podobni do tej starej kobiety, wegetują gdzieś na uboczu, niewidzialni dla przepływającego obok nich tłumu. Bo żyjąc w wielkich miastach, pochłonięci własnymi sprawami i troskami, rzadko zauważamy tak naprawdę innych ludzi i ich problemy. Łatwiej zadeptujemy czyiś los, sadząc, że każdy ma przecież to, na co sobie zasłużył. Łatwo wygłaszamy kategoryczne osądy i przypinamy innym łaty, bez prawdziwego zrozumienia i bez prawdziwej empatii. A przecież wystarczy tak niewiele, aby czyjś świat runął. I tak samo niewiele potrzeba, aby podnieść kogoś z gruzowiska. Wystarczy tylko go dostrzec.

Według najnowszych danych jakie opublikował GUS, po ostatnim spisie powszechnym, blisko 2 miliony Polaków żyje obecnie poniżej progu ubóstwa a kolejne niespełna 4 miliony Polaków właśnie dramatycznie się zbliżyło do owego progu. To prawie 10% całości populacji Polski! Większość z tej grupy to emeryci i ...dzieci, a więc ludzie, którzy szczególnie zasługują na opiekę i ochronę. A tymczasem pozostawieni są samym sobie. Zarówno przez tak zwane państwo jak też ( częstokroć ) przez własnych krewnych.

Czy tak musi być?- Nie.

Czy możemy coś z tym zrobić? - Oczywiście, tak. Jednak, aby to się stało, musimy zacząć od samych siebie. Musimy zacząć od zmiany perspektywy patrzenia na świat wokoło i od uczenia się empatii a nie jedynie pustego opowiadania o niej, co notabene, ostatnio stało się wręcz modą.

Większość istniejącej biedy to efekt grzechu zaniechania realnego angażowania się w społeczności w których się żyje. Delikatnie mówiąc, naiwnością jest przerzucanie obowiązku i odpowiedzialności za to, co możemy przecież dokonać sami, na innych ludzi lub organizacje, które w teorii powinny realizować, na przykład, zadania pomocowe, ale w praktyce, w najlepszym przypadku, zajmują się one same sobą a w najgorszym przypadku, skupiają się na rozkradaniu wszystkiego, co da się jeszcze ukraść. Zamiast pomagać, chronić i zapewniać wszystko, co niezbędne jest dla godnego życia tym, którzy z różnych przyczyn, sami nie są w stanie o to zadbać.

Dziesiątki i setki miliardów złotych jest pompowane dziś na wschód, pod złotoustymi hasłami pomocy „potrzebującym bliźnim” ale te same pieniądze zostały w taki czy inny sposób, uprzednio, odebrane żyjącym tutaj ludziom, którym, nierzadko, przez całe wcześniejsze zawodowe życie, potrącano regularnie daninę na rzecz gwarancji dobrostanu, gdy przejdą już na emeryturę... Tymczasem ogołocono ośrodki opieki społecznej, organizacje wspomagające w najróżniejszy sposób ludzi potrzebujących pomocy; a nawet wydrenowano takiego molocha na glinianych nogach jakim jest ZUS, bo nagle priorytetem stała się ochrona sąsiadów, kosztem obrócenia w ruinę własnego domu i jego mieszkańców. I co? I nic! Większość kompletnie nie reaguje a nawet są tacy, którzy głośno klaszczą i cieszą się z takiego stanu rzeczy!

A przecież powiadają, że ten, kto nie troszczy się o własny dom ale zajmuje się cudzym, jest wart losu, jaki go prędzej czy później dogoni.

To nieprawda, że bieda jest czymś normalnym. I to nieprawda, że ktoś musi mieć minimum, żeby ktoś inny miał maksimum, bo wszystkiego dla wszystkich nie wystarczy. To kłamstwo. To nic innego jak propaganda. I wiedzą to doskonale ci, którzy zrozumieli czym jest konstrukt, który nazwano powszechnie matriksem. Jednak jeżeli będziemy dalej czekać biernie na jakiegoś bohatera z zewnątrz, który przybędzie nam z odsieczą i wykona za nas całą brudna robotę odrodzenia i przemienienia naszego świata, to niezwykle poważnie ryzykujemy, że przegramy, i że utracimy cały nasz czas jaki otrzymaliśmy, by zrozumieć i odmienić zarówno nasze serca jak i umysły.

A zatem kimkolwiek jesteś i w jakiejkolwiek społeczności żyjesz, nieważne dużej czy małej, w mieście czy na wsi, przestań być bierny. Reaguj. Działaj. Na tyle na ile potrafisz, ale działaj. Nie płyń bezwolnie i bezmyślnie wraz z nurtem. Nie bądź ślepy i głuchy ani nie oglądaj się na innych. Nie czekaj aż ktoś cię w czymś wyręczy. Nie postępuj niczym niewolnik, bo tak zwany system właśnie twojego niewolnictwa, bezwolności i bezmyślności oczekuje. Oczekuje jej tak samo silnie jak twojej beznadziei i rezygnacji.

Kiedy godzisz się na zło, podłość, niesprawiedliwość, okrucieństwo.., kładziesz pod ten topór także własną głowę.

Jeśli chcesz odmienić obecny świat to nie sięgaj gdzieś daleko, rozdeptując przy tym własny dom. Ale zacznij od samego siebie, potem połącz siły ze swymi najbliższymi, potem ze społecznością w której funkcjonujesz..; od fundamentu, którym jest każdy pojedynczy człowiek, aż po zwieńczenie, którym jest cały świat. Krok za krokiem, bo tylko tak można tego dokonać prawdziwie i trwale.

Jeśli pozwalasz się komuś bogacić za cenę osobistej ruiny i upokorzenia to sam sobie budujesz piekło, które prędzej czy później spadnie na twoją głowę. Jednak jeśli dzielisz się tym co posiadasz z tym, kto tego prawdziwie potrzebuje ( bez znaczenia czy jest to dobro materialne czy duchowe ), budujesz przestrzeń bogactwa, obfitości i dobrostanu tak dla siebie jak i tego z kim się dzielisz. Nie pozwalaj, więc sobie wmawiać, że nie możesz zupełnie nic zrobić z tym, co wokół ciebie zachodzi. Nie pozwalaj sobie wmawiać, że inni wiedzą lepiej, co ci się należy i co jest ci wolno, bo tylko ty jesteś jedyną osobą, która najlepiej i najpełniej wie, co jest ci niezbędne, aby w pełni rozkwitnąć jako istota ludzka. 

Nie pozwalaj sobie wmawiać, że wszystkie te zagrożenia jakimi terroryzują cię od wielu lat „panowie” tego świata, są nieuniknione i pewne, ponieważ z wyjątkiem wschodów i zachodów słońca oraz śmierci, nic na tym świecie nie jest pewne ani ostatecznie postanowione! Nie istnieje nic bardziej plastycznego i zmiennego jak życie i ludzki los. A kiedy to prawdziwie zrozumiesz, będziesz też wiedział jak tego używać, by stać się kreatorem własnego życia i obrazu własnego świata.

To fundament zmian. Zacznij więc budować...

 

Rita Blackwood