KŁAMSTWO

Nigdy nie wiesz kiedy pojawi się w twoim życiu. Najczęściej nie daje żadnych widocznych sygnałów zapowiadających jego nadejście ale nawet gdyby tak było,to i tak zbagatelizowałbyś te sygnały sadząc, że ostatecznie wszystko ułoży się dobrze. Zazwyczaj, niestety, nie układa się ale większość ludzi dowiaduje się boleśnie o tym już po zderzeniu z kłamstwem, bo właśnie o nim jest tu mowa.

Gdyby kłamstwo miało jakąś określoną i nieprzyjemną woń, ludzka rasa należałaby zapewne do najbardziej smrodliwej, jaka kroczy po Ziemi, ponieważ tak często kłamiemy lub rozmijamy się z prawdą. Wedle badań, notorycznie kłamie co czwarty przedstawiciel naszego gatunku; co drugi człowiek na tej planecie deklaruje, że jest skłonny posunąć się do kłamstwa jeżeli, w jego przekonaniu, takie kłamstwo ochroni kogoś bliskiego za to do tak zwanych małych kłamstewek i niezaplanowanych szachrajstw przyznaje się prawie każdy z nas. Osób, które twierdzą, że w ogóle nigdy nie kłamią jest grubo poniżej jednego procenta.

Dlaczego tak często okłamujemy bliźnich oraz samych siebie?

Dlaczego rozmijanie z prawdą tak łatwo przychodzi osobnikom dorosłym, natomiast dzieci muszą się dopiero kłamać nauczyć?

Zwróć uwagę, że bardzo małe dzieci, maksymalnie do trzeciego roku życia, nie potrafią kłamać przekonywająco, czyli tak, aby uzyskać swój cel i nie zostać rozpoznanym, ponieważ wstydząc się w trakcie próby kłamstwa, ich mowa ciała jasno pokazuje jaki jest rzeczywisty stan rzeczy. Dzieci zwykle rumienią się, śmieją, uciekają wzrokiem jak najdalej od rozmówcy, miętoszą w rekach rozmaite przedmioty lub wyginają palce.. Jednym słowem cała ich istota jasno i wyraźnie ostrzega: uwaga próbuje cię oszukać! Dorośli kłamią jednak już bez żadnych skrupułów, niejednokrotnie patrząc swemu rozmówcy prosto w oczy... Co zatem sprawia, że na przestrzeni lat dorastania zachodzi w nas tak radykalna zmiana? Czy to oznacza, że wszyscy jesteśmy bez wyjątku, istotami niegodnymi zaufania, skażonymi nieprawdą? W pewnym sensie tak właśnie jest ale nie jest to pełne wyjaśnienie dlaczego tak często i patologicznie kłamiemy.

W dawnych czasach kłamca był postrzegany jednoznacznie negatywnie. Nie było żadnej taryfy ulgowej dla kłamców i oszczerców. Nie przyjmowano argumentu o mniejszym złu, po prostu wszystko było dwubiegunowe: czarne – białe, mądrość – głupota, dobro – zło, prawdomówność – kłamstwo etc..

Bycie kłamcą oznaczało długotrwałą lub dożywotnią utratę wiarygodności w społeczeństwie a sam kłamca budził powszechną dezaprobatę. Przeciwwagą byli ludzie uczciwi i szerzy, gdy przy tym byli jeszcze pracowici cieszyli się ogólnym szacunkiem i akceptacją... W dzisiejszych czasach jest dokładnie odwrotnie. Ludzie szczerzy i uczciwi są postrzegani jak niegroźni dziwacy i nieudacznicy nienadążający za czasami.

Natomiast kłamcy, zwłaszcza ci którzy odnieśli materialny sukces, są postrzegani niemal jak bohaterzy, którzy co prawda nie zawsze postępują fair ale za to pną się jak burza po szczeblach kariery zawodowej a w życiu prywatnym zawsze dostają to czego chcą. Kłamią praktycznie wszyscy – politycy, dziennikarze, przedstawiciele kościołów, elity społeczeństwa i zwykli szarzy ludzie z ulicy. Większość robi to z wyrachowania dla uzyskania konkretnych, pożądanych przez te osoby korzyści, ale nie mało jest i takich, którzy kłamią po prostu z głupoty sądząc, iż prawda nie wyjdzie na jaw albo dzięki kłamstwom wydadzą się komuś bardziej atrakcyjni lub lubiani. Kłamstwo w obecnej dobie stało się jednym z powszechnych narzędzi do osiągania celów, budowania sukcesów zawodowych, manipulowania innymi ludźmi którzy są nam potrzebni nie po to, aby dzielić się z nimi swoim życiem lecz aby wykorzystać ich życie dla wygody we własnym.

I nawet kiedy zostaniemy przyłapani na kłamstwie nie idzie za tym sromotna klęska ani nie wyciągamy z tej sytuacji żadnej nauki, lecz zwyczajnie kłamiemy dalej próbując wybrnąć z określonej sytuacji.. Jednak kiedy kłamstwo dotyka bezpośrednio nas samych to już nie jesteśmy tak dalece tolerancyjni ani nie zapominamy zbyt łatwo wyrządzonych krzywd, ponieważ kłamstwo drażni nas jedynie wówczas, kiedy atakuje bezpośrednio nas zamiast kogoś innego. I w tym miejscu pojawia się kolejna bolączka naszych czasów czyli znieczulica, brak empatii, obojętność na cudze cierpienie i niesprawiedliwość. Niestety kłamstwo i znieczulica doskonale się dogadują i idąc razem w parze sieją spustoszenie w sercach innych. Czy jest to normalne? Czy tak właśnie musi być? Czy człowiek jest skazany na samozagładę spowodowaną poprzez wybuch egoizmu, bezduszności i kłamstwa? Czy w ogóle można jeszcze coś z tym zrobić? Ano można, wręcz trzeba.

Po pierwsze na piedestale naszych człowieczych wartości musimy na powrót stanąć „być” a nie „mieć”. Po drugie musimy wydobyć z zakurzonych kątów naszego społeczeństwa etykę i uczyć dzieci od najmłodszych lat, że to właśnie etyka, uczciwość, szczerość to te aspekty życia, które czynią człowieka istotą wartościową. Kłamstwo nie wzięło się znikąd. Nie wtargnęło do naszego świata znienacka, aby nas zniewolić, lecz w rzeczywistość jest skutkiem naszych własnych wyborów kiedy zaczynamy przedkładać „mieć” nad „być” podważając tym samym podwaliny własnego człowieczeństwa, gdzie wewnętrzny rozwój ducha jest nadrzędnym celem ludzkiego życia. Nie jesteśmy skazani na kłamstwo ale mimo to ono może doprowadzić nas do samozagłady, jeżeli nie wrócimy ku prawdzie oraz celowi naszej Ziemskiej podroży jaką jest pogłębianie wiedzy, duchowy rozwój i poznawanie naszych ludzkich możliwości. Kłamstwo nam w tym nie pomoże ale może wszystko zaprzepaścić, dlatego jeżeli chcesz rzeczywistej odmiany swojego życia musisz z niego wyprosić kłamstwo jako jedną z tych trucizn, które zabijają w człowieku ducha czyniąc z nas bezwolne marionetki materializmu i marnotrawienia ziemskiego czasu, naszego istnienia. Kłamstwo nigdy nie było, nie jest i nigdy nie będzie fundamentem do zbudowania jakiegokolwiek dobra – to tylko iluzja. A z każdą iluzją jest jak a fatamorganą na pustyni – prowadzi donikąd aby ostatecznie zabić...

R.C. Blackwood