PRZEBACZAJĄC...

Kiedy jesteś smutny i przygnębiony świat wydaje się szary a życie bezsensowne, wtedy, zazwyczaj przychodzą do głowy myśli o tym, czy warto jest aż tak bardzo starać się, skoro i tak życiem kieruje ślepy los. Im dłużej myślisz w taki sposób tym bardziej życie wydaje się pozbawione sensu a świat czarny i ponury jak żałobny kir, aż ostatecznie ogarnia cię depresja i poddajesz się, rezygnujesz z jakiejkolwiek walki decydując się na bierne oczekiwanie na to co przyniesie los... Niezależnie od tego, czy wierzysz w jakąś nadrzędna siłę kierującą wszystkim wokół nas, czy też uważasz siebie za ateistę jedno musisz przyznać na pewno, to mianowicie, że wszystko co otacza nas samych a nawet wszechświat w którym zawiera się nasza piękna planeta i my wraz z nią, wszystko to jest nierozerwalnie połączone ze sobą, wynika z siebie nawzajem, aby tworzyć kolejne zależności. Nasze życie, całe nasze istnienie funkcjonuje dokładnie na tej samej zasadzie dlatego żadna rzecz którą wykonujesz ani żadna myśl, która rodzi się w twojej głowie nie jest ani bez znaczenia ani nie powstaje bez przyczyny; wszystko to wynika z czegoś, aby coś innego mogło powstać i ty możesz na każdą z tych rzeczy wpłynąć za pomocą swoich wyborów i swoich decyzji!

Wiem,że napisano nieskończone mnóstwo książek w których powielono miliony razy ten sam wątek mówiący o tym, że człowiek powinien być pozytywnie nastawiony do świata, codziennie uśmiechnięty i nieuskarżający na nic niezależnie od tego, co dzieje się w jego życiu, tyle tylko, że większość tych „złotych myśli” na niewiele się zdaje, ponieważ zwyczajnie nie da się być bez przerwy optymistycznym ani radosnym tak samo jak nie da się bez przerwy jeść czekolady i cukierków, nawet tych najlepszych na świecie, bo zwyczajnie po jakimś czasie zwymiotujesz albo dostaniesz cukrzycy. Takie uczucia jak smutek, przygnębienie a nawet złość czy gniew także są nam czasem potrzebne i one także mogą posłużyć do naszego rozwoju, ważne jest jednak, aby nie trwać w takim stanie ducha dłużnej niż jest to potrzebne na przykład do tego by przeboleć jakąś stratę lub pogodzić się z niepowodzeniem.

Po zakończeniu takiego wewnętrznego gojenia się naszej duszy powinniśmy być bogatsi o kolejne doświadczenie i wrócić do normalnego życia, jeżeli tak się nie dzieje, jeżeli trwamy w otępieniu i wewnętrznej stagnacji to znaczy, że coś poszło nie tak i musimy to przepracować aż zrozumiemy w czym leży problem i rozwiążemy go. To nie jest łatwe ani proste, i wcale nie chcę ci wmówić, że jest inaczej albo, że posiadam jakiś sposób dzięki któremu można to wszystko ominąć i pójść na skróty. Nie. Nie ma niczego takiego. Po prostu trzeba przejść cały ten proces ażeby osiągnąć cel. Ja mówię ci jedynie, że jest w pełni możliwe dokonanie tego oraz sugeruję ci co należałoby zrobić, aby tak się stało.

Jedną z tych rzeczy, która utrzymuje nas w duchowej stagnacji jest brak przebaczenia. Ci z was, którzy są wierzący na pewno znają zdanie z modlitwy Ojcze Nasz, które brzmi następująco „(...) i odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy naszym winowajcom (...)” Co to w ogóle znaczy i o co w tym chodzi? Chodzi właśnie o przebaczenie, zdanie to mówi jasno, że dopóki my sami nie przebaczymy, nam także nie zostanie wybaczone. Jednak musisz zrozumieć jeszcze jedno – chodzi o twoje wybaczenie nie tylko innym ludziom, którzy wobec ciebie coś „zawinili” ale także o wybaczenie sobie samemu! A to oznacza, że musisz nauczyć się patrzeć na siebie krytycznie i uczciwie nie wyolbrzymiając niczego zbytnio ani nie pomniejszając niczego, lecz oceniać sprawy takimi jakie one istotnie są i takimi jakie je uczyniłeś. Gdy zaczniesz patrzeć na siebie w taki właśnie sposób zmieni się także twoje spojrzenie na innych, stanie się mniej roszczeniowe, mniej osądzające i mniej nieznoszące sprzeciwu, ponieważ zrozumiesz, że skoro ty popełniasz błędy a nawet czynisz rzeczy za które oczekujesz wybaczenia to przecież inni ludzie czynią je tak samo jak ty i potrzebują twojego odpuszczenia, aby nie tkwić w miejscu lecz iść w życiu do przodu. To nie oznacza wcale, że wybaczając sobie i innym dajemy też przyzwolenie na popełnianie kolejnych błędów czy czynów nagannych oczekując przebaczenia a po jego otrzymaniu popełnimy jeszcze inne i następne, następna i tak bez końca w kółko. Nie. Człowiek, który rozumie istotę przebaczenia, żyje bardziej świadomie i stara się postępować bardziej uczciwie zgodnie z zasadą: żyj tak, aby nie krzywdzić innych a wtedy sam nie zostaniesz skrzywdzony.

I znów wracamy do początkowej myśli z tego artykułu o zależności każdej rzeczy od innej, bo kiedy człowiek sam zaczyna się zmieniać zaczyna też przyciągać do siebie podobnych do siebie ludzi a ich obecność utrwala nas w określonym postępowaniu i sposobie myślenia. To tak jak z farbowaniem tkanin – kiedy nadasz tkaninie jakiś kolor następnie musisz ją namoczyć w utrwalaczu, bo bez niego już po pierwszym wypraniu tkaniny, cała barwa spłynie wraz z wodą. Kiedy jesteśmy smutni, kwaśni, ciągle osądzający, narzekający i roszczeniowi do całego świata, ludzie którzy pojawiają się wokół nas są podobni o podobnym gorzko-kwaśnym nastawieniu do życia i innych, i to oni utrwalają cię w przekonaniu, że świat jest do niczego, życie jest do niczego a nawet , że ty sam jesteś do niczego, bo ludzie to kłamcy i oszuści a ty nigdy z nimi nie wygrasz. To jak picie każdego dnia po szklance napoju z rozcieńczoną trucizną! To jak przywiązywanie sobie do nóg wielu kamieni a potem skakanie na głęboka wodę... utoniesz jeśli na czas nie odetniesz sznurów. Przebaczanie jest jedną z tych podstawowych rzeczy, których musisz nauczyć się jeżeli naprawdę chcesz zmienić swoje życie oraz to kim jesteś teraz. Bez niego niczego nie dokonasz tak samo jak dziecko, które chce nauczyć się chodzić najpierw musi się odważyć wstać na własne nogi a potem wykonać pierwszy krok. Nie od razu pójdzie gładko i nie obiecuję, że będzie też bezboleśnie ale kiedy wreszcie zaczniesz to naprawdę robić poczujesz coś, co mnie kojarzy się ze zdejmowaniem ciężkiej kolczugi kawałek po kawałku, aż wreszcie cały ciężar znika. I ten stan jest dobry, ponieważ pozwala wstać i iść dalej, by żyć, by rozwijać się, odkrywać nowe rzeczy, zbierać nowe doświadczenia i gromadzić wokół siebie nowych ludzi, którzy nie będą cię ściągać w dół.

R.C. Blackwood