WIECZNOTRWAŁA MIŁOŚĆ.. ?

Czy pamiętasz jak wyobrażałaś sobie miłość gdy miałaś 10-15 lat? Czy nie rozpływałaś się w marzeniach oglądając jakiś film lub czytając książkę, gdzie para bohaterów doświadczała uczucia dla którego byli wstanie zrobić wszystko a nawet przenosić góry byle tylko być na zawsze z tą i tym jedynym? Czy wtedy, mając te swoje naście lat szczerze wierzyliście, że takie uczucie „aż do śmierci” jest naprawdę możliwe i że jesteście gotowi, aby na nie czekać? A co stało się z tą wiarą dziś? Czy nadal jesteście w stanie czekać, aż do skutku, na tę jedyną osobą, by zakochać się na całe życie? Czy w dobie seksu bez zobowiązań i luźnych związków uczucie ma jeszcze jakiekolwiek znaczenie i czy ludzie współcześni rozumieją czym tak naprawdę jest miłość? I czy w ogóle naprawdę warto na nią czekać?

Opowiem ci pewną historię... Znałam kiedyś parę cudownych ludzi, byli małżeństwem..75 lat i to co było dla nich przez całe życie najważniejsze to to, ażeby nigdy nie zawieźć tej drugiej osoby. Kiedy się pobierali mieli oboje niespełna 19 lat i pomimo trudnych czasów 

( były to początki lat dwudziestych dwudziestego wieku ) głęboko wierzyli, że będą szczęśliwi jeśli tylko będą mieć siebie nawzajem. Mieli niewielkie mieszkanko z dostępem do małego ogródka, trochę podstawowych sprzętów, głowę pełną marzeń i wielki zapał by je realizować. On pracowała w zakładach maszynowych a ona zajmowała się domem. Urodził im się pierwszy syn a półtora roku później drugi. On przynosił jej kwiaty i robił skromne ale pełne miłości prezenty a ona odwzajemniała się jemu tworząc śliczne ozdoby do ich małego mieszkanka. Żyli szczęśliwie i spokojnie. Ciesząc się z codziennych darów życia. On zawsze był zachwycony jej urodą, mądrością, czułością, pogodą ducha; ona zachwycała się jego talentami, odpowiedzialnością, człowieczą i duchową urodą. Wiedziała, że zawsze może na nim polegać. Że on zawsze będzie stał za nią gotów by ją bronić lub wesprzeć. Wiedziała, że jest jej najlepszym przyjacielem, że może mu powierzyć każdą swoją radość lub każdy smutek i nic prócz tego nie było ważniejsze. Lata mijał a ich miłość i oddanie dla siebie nawzajem nie zmieniało się. Byli dumni ze swoich dzieci oraz z każdej rzeczy, którą razem dokonywali, wierzyli, że nie ma rzeczy niemożliwych do zrobienia jeżeli będą je robić razem. Dlatego gdy czasy się zmieniły i w ich życie zaczęła coraz silniej zaglądać zawierucha wojenna, też wierzyli, że zdołają przez nią przejść jeśli będą razem... Wojna rzuciła go bardzo daleko od domu ale nawet wtedy, gdy został uwięziony w obozie jenieckim wierzył, że dopóki biją ich serca i wierzą w siebie, choćby na odległość, dopóty jest w stanie przetrwać wszystko. Kiedy zabito ich młodszego syna a mąż wciąż przebywał w obozie jej piekło wydawało się dosięgać dna, do tego często nie miała co jeść a ich dom został zbombardowany i wszystko co mieli dotychczas przestało istnieć. Jednak ona kurczowo trzymała się wiary w to, że jej maż do niej wróci i że wciąż mają dla kogo żyć. Wciąż byli dla siebie jednym, na przekór wszystkiemu i wszystkim trzymali się siebie kurczowo i to rzeczywiście pomagało im przetrwać wszystko co tamte lata niosły ze sobą. Potem było wyzwolenie, jego powrót do domu i próba odbudowania życia. Znaleźli nowy dom, zaczęli snuć nowe plany i próbować przeboleć wszystkie straty.. ledwo zaczęli próbować odbudować swoje życie a już kolejne piekło zwaliło się na ich głowy. Nowa władza aresztowała go za tak zwane poglądy...a rok później aresztowano za to samo ich starszego syna. On przesiedział w więzieniu NKWD blisko cztery lata jednak ich syn nigdy nie odzyskał wolności, został zakatowany na śmierć lecz oni nigdy nie dowiedzieli się gdzie został pogrzebany. Czy w takim piekle można jeszcze wierzyć w miłość? Tak!. Zawsze mi mówili, że gdyby wtedy nie mieli siebie, nie wiedzieli o tym, że tak bardzo mogą na sobie wzajemnie polegać i się wspierać to prawdopodobnie nie byliby wstanie przetrwać bodaj połowy tego, przez co przeszli. Jednak to właśnie wzajemna miłość pozwoliła im przetrwać a nawet odzyskać wiarę w dobro i sens życia. Zapamiętałam ich jako ludzi o czystym sercu, zawsze pogodnych, gotowych by wysłuchać każdego i dla każdego mieli też uśmiech i jakieś dobre słowo. Byli zawsze pełni wzajemnej troski i uwagi. Zawsze chodzili trzymając się za ręce a on zawsze patrzył na nią jakby miała 19 lat. Z każdego spaceru wracała z jakimś kwiatem od niego a on miał uśmiech na twarzy. Gdzie był on była ona i odwrotnie. Zawsze otaczali ich ludzie, którzy jak gdyby pod ich wpływem otwierali się na życie i szczęście, i zmieniali spojrzenie na siebie samych nabierając dystansu do wszystkiego tego, co dzisiejszy świat próbuje wcisnąć jako „must have” . Byli piękni, mądrzy, dobrzy; byli kimś od kogo było warto uczyć się życia. Kiedy pewnego czerwcowego poranka ona nie obudziła się już dla niego świat dosłownie się zawalił. Nie sposób było patrzeć na to jak ten człowiek mocno tęsknił i cierpiał. Nic nie dawało mu pocieszenia. Bardzo szybko podupadł na zdrowiu i z osoby pełnej życia i energii zamienił się w staruszka gasnącego w oczach. Pół roku po jej śmierci on także zmarł... z tęsknoty.

Czy na taką miłość warto czekać? Czy w taką miłość warto wierzyć? Czy miłości można się nauczyć albo ją wywołać jakimś „zaklęciem”?

Moje odpowiedzi..? Tak, Tak, Nie! Miłość jest pomimo wszystko a nie z powodu czegoś. Jeżeli ty sam lub osoba z którą jesteś zamyka swoje uczucie w jakimś rodzaju uzasadnienia to nie ma to żadnego sensu, ponieważ w zetknięciu z trudami i niespodziankami życia takie „uczucie” zwyczajnie nie da rady. Nie przetrwa tak jak bańka mydlana nie jest w stanie przetrwać silnego wiatru.

Jaka zatem rada? Zakochaj się w kimś, kto zawsze ma dla ciebie czas; kto potrafi słuchać gdy mówisz, kto potrafi cię motywować do działania albo przestrzec cię przed dokonaniem złego wyboru. Zakochaj się w kimś kto dostrzega w tobie twego wewnętrznego człowieka a nie wyłącznie twoją powierzchowność; kto przedkłada czas spędzony razem z tobą ponad czas przeznaczony na cokolwiek innego; zakochaj się w kimś kto pamięta o tobie nie tylko wtedy, kiedy czegoś od ciebie potrzebuje, lecz w każdej sekundzie życia. Zakochaj się w kimś, kto rozumie że bycie z drugim człowiekiem to także odpowiedzialność za niego; zakochaj się w kimś kto chce żyć razem z tobą a nie jedynie trwać obok ciebie. Miłość to znacznie więcej niż seks albo posiadanie wspólnego konta w banku. Miłość to bycie jak jedno tyle że w dwóch osobach, miłość to taki rodzaj symbiozy dwóch dusz uzupełniających i wspierających siebie nawzajem. I to wcale nie jest zniewoleniem, wręcz odwrotnie: kochając prawdziwie, prawdziwie stajemy się wolni, ponieważ miłość pozwala zrozumieć i dostrzec, że wszystko czego potrzebujemy do zmieniania naszego życia, świata i samych siebie nosimy w sobie i że jest to niewyczerpane źródło dopóty dopóki chcemy się dzielić sobą z drugim człowiekiem a nie tylko egzystować dla zaspokajania własnych kaprysów i zachcianek. Miłość to nie zawsze same wzniosłe słowa, pudrowe róże i wiersze pisane dla ukochanej, to częściej trud, walka i odpowiedzialność ale to właśnie ona nadaje życiu sens i wartość a nas ubogaca, dlatego Miłość warta jest oczekiwania i warto w nią wierzyć a jak wiadomo, to w co naprawdę wierzysz staje się rzeczywistością. Wierz więc w miłość z całych sił a wtedy na pewno wkroczy w twoje życie pewnego dnia...

R.C. Blackwood