LUDZIE PRZY KTÓRYCH WSZYSTKO IDZIE ŹLE

Większość myśli o nich jako o pechowcach, nieudacznikach, oportunistach; osobach zupełnie nieprzystosowanych do życia, które przy bliskich kontaktach są zwyczajnie uciążliwi i ciągną wraz ze sobą jakieś fatum, które zaczyna promieniować na każdego, kto jest zbyt długo w ich pobliżu. Zwykle są to także osoby zrzędliwe, wiecznie niezadowolone z całego świata, bezlitośnie oceniające innych oraz przekonujące każdego, kto pragnie unieść się ponad taką postawę, o bezzasadności ich pragnień, które są skazane, w ich ocenie, na kompletne fiasko. Są przekonani, że świat jest zły z samej zasady a ludzie podli i okrutni; wierzą, że w życiu niczego nie można zdobyć uczciwością a bogacą się wyłącznie złodzieje; że talent to za mało, aby osiągnąć sukces jeżeli nie ma się tak zwanych pleców i że w ogóle życie jest niesprawiedliwe i bez żadnego sensu, bo przecież trwa zbyt krótko a na ostatek i tak zostaje się z niczym...

Znasz takie osoby? A może sam jesteś jedną z nich? Jak sądzisz co powoduje, że niektórzy ludzie stają się aż tak bardzo toksyczni a inni nie?

Otóż przyczyną jest osobiste przekonanie o samym sobie. Co to w ogóle znaczy?

Każda żywa istota rodząc się przychodzi z pewnym bagażem przekonań, które przejmuje po swoich przodkach oraz od swoich rodziców. Dziecko w łonie matki odbiera także jej odczucia oraz emocje. Wszystko to razem staje się fundamentem na którym ta nowa osoba będzie, już po narodzinach, budować swoje przekonanie na temat siebie samego a ono z kolei, będzie promieniować na postrzeganie przez nią świata wokoło. Jeżeli kobieta boryka się z jakimiś problemami np. materialnymi, i będzie uważała siebie za ofiarę a noszone pod sercem rosnące dziecko za niechcianą przeszkodę, nieszczęście lub karę to ten mały człowiek, już w łonie matki, czuje się niechciany i zagrożony, i z takim przekonaniem o sobie urodzi się wnosząc je do swojej rzeczywistości. Jeżeli w tym początkowym okresie nie spotka się z miłością i akceptacją, która wymaże w jego duszy pierwotne przekonanie o sobie i planu swego świata, to ten kompleks niechcianego dziecka,przeszkody,kary lub bezwolnej ofiary losu, będzie rósł razem a nim i coraz bardziej będzie wypaczał jego samoocenę oraz postrzeganie świata i innych ludzi. Co gorsza wraz z upływem czasu taka osoba będzie przyciągać innych, podobnych sobie ludzi, tak samo jak on niewierzący w swoje możliwości ani wartość, w możliwość wpływania na obraz swego życia i dokonywania właściwych wyborów oraz prawo do szczęścia; w takim zestawieniu kumulacja nieszczęść i rzekomego złego losu będzie się zwiększać prowadząc do przekonania, że wszystko jest głupie, złe i podłe a z tak zwanym losem nie da się wygrać. Ostatecznie prowadzi to do katastrofy i naprawdę poważnych tragedii życiowych.

Tego rodzaju osoby zwykle toną w długach, nigdy nie kończą żadnego zamiaru, nie dotrzymują składanych obietnic; nieustająco doszukują się w każdym i wszędzie jak najgorszych cech; nie potrafią przyjmować krytyki nawet tej konstruktywnej, nie mają dystansu do siebie; nie są sprawiedliwi ani dla siebie ani dla innych; nie darzą nikogo szacunkiem pogardzając zarówno „lepszymi jak i gorszymi” od siebie. Nie mają, żadnych pasji ani zainteresowań, ponieważ z góry zakładają, że i tak to czy tamto im się nie uda. Potrafią nawet w najbardziej rozbawionym towarzystwie wprowadzić grobowy nastrój czarnowidztwa i zgorzknienia, i to właśnie oni jak nikt inny, mają niebywały talent do podcinana skrzydeł każdemu, kto chciałby wzlecieć wyżej niż sięgają ich wyobrażenia. Ludzie, którzy mają takie osoby jako członków rodziny lub w inny sposób są z nimi blisko związani, po jakimś czasie tracą radość życia i chęć do działania; często też zaczynają podupadać na zdrowi i czują się samotni i nieszczęśliwi. Dzieje się tak dlatego, że ludzie o zaburzonej samoocenie nie są zdolni do empatii ani zauważania innych w inny sposób niż jako obiekty na których chcą wyświetlać własne przekonania o niemożności zmiany życia, postępowania oraz siebie samego.

Czy można takiemu człowiekowi w ogóle pomóc, czy też należy od niego zwyczajnie uciekać jak najdalej się da? Odpowiedź jest trudna.

Pozostawiając osoby właśnie z takim modelem postrzegania siebie samego oraz świata, dajemy im do rąk kolejną cegłę, którą dołożą do odgradzającego ich od realnego życia muru pod tytułem „świat jest zły, ludzie są podli a ja się do niczego nie nadaję i na nic nie zasługuję” jednak pozostając z nimi narażamy się na to, iż zostaniemy pociągnięci razem z nimi w piekiełko samozniszczenia jaki ze sobą ciągną. Problem z ludźmi z zaburzoną samoocena jest taki jak z osobami uzależnionymi od rozmaitych używek – wyprowadzenie ich z nałogu możliwe jest wyłącznie wtedy, gdy osoba uzależniona zrozumie, że jest chora i sama zapragnie wyjść ze swojego problemu. Wtedy taka osoba przyjmie pomoc; wtedy wszelkie argumenty dotrą do celu i stanie się możliwym osiągnięcie sukcesu. Bez tej osobistej zgody i świadomości potrzeby samego zainteresowanego, wszelkie próby wpłynięcia na zmianę jego postępowania są jak porywanie się na odśnieżenie Antarktydy za pomocą łyżeczki do cukru...

Nie oznacza to jednak, że powinniśmy od razu skreślać takich ludzi i uciekać od nich jak od dżumy i cholery. Jeżeli istnieje choćby najmniejsza szansa na dokonanie pozytywnej zmiany w życiu tego rodzaju osoby, to należy próbować to robić, ponieważ bezwzględnie każda żyjąca istota jest warta ochrony i wsparcia. Należy jednak pamiętać, aby nie dać się zmanipulować i wykorzystywać; trzeba też pamiętać, że pomoc to nie znaczy branie na siebie odpowiedzialności za czyjeś sprawy i życie jakby wyręczając tamtą osobę od ponoszenia konsekwencji za własne działania. Nikt nie jest w stanie, żyć za kogoś ani spłacać jego duchowych długów. Każdy musi to zrobić samodzielnie. Jednak można nauczyć i przekonać takie osoby, iż posiadając wsparcie w drugim człowieku wszystko staje się łatwiejsze i bardziej realne do osiągnięcia, bo razem ma się znacznie więcej sił niż osobno, lecz nie da się nic osiągnąć bez obustronnej woli współpracy i wsparcia.

R.C. Blackwood