KIEDY ŻYCIE STAJE NA ROZSTAJACH

Znam smutek niemożliwy do pocieszenia; znam łzy niemożliwe do osuszenia; znam straty niemożliwe do zrekompensowania; znam cierpienie niemożliwe do ukojenia... A mimo to, albo na przekór temu, każdego ranka wierzę, że życie warte jest przeżycia tak długo, jak długo człowiek nie traci w swojej duszy tego celu dla którego tu przyszedł. Tak naprawdę ból nie jest zły dopóki służy nam jako nauka. Dopóki za każdym razem, gdy pojawia się w życiu, przynosi doświadczenie czyniące cię mądrzejszym, dojrzalszym i silniejszym. 

Czasem ból to jedyna droga ku mądrości i wiedzy, albo jedyny impuls zdolny zmusić do zejścia z niebezpiecznej ścieżki ale to nie oznacza, że ludzie czyniący celowo zło i cierpienie, robią coś ważnego, albo dobrego, na drodze człowieczego rozwoju. Nie, to nie prawda. I to tak nie działa. Ludzie, którzy robią wszystko, by uprzykrzyć i wypełnić cierpieniem życie innych, którzy wszystko niszczą, obracając w perzynę każde marzenie, nie zasługują na nasze „drugie szanse”, na cierpiętnicze podejście poświęcania się dla nich w nadziei, że kiedyś wreszcie zajdzie w nich jakaś cudowna zmiana i zrozumieją swoje postępowanie. Ludzi takich należy zwyczajnie wyrzucać ze swojego życia tak samo jak pozbywamy się źródła choroby, gdy rozpoczynamy walkę o własne zdrowie. Jeżeli czujesz, że twoje życie znalazło się właśnie w takim punkcie, w którym nie jesteś już w stanie znieść żadnej więcej próby, żadnego ciosu ani upokorzenia to jest to sygnał, że właśnie zakończyłeś pewien etap swojego życia i jeżeli chcesz przejść do dalszego etapu to musisz zatrzymać się i uporządkować całą swoją przestrzeń, całe swoje miejsce na ziemi wyrzucając z niego wszystko, co stało się dla ciebie niszczące, pełne cierpienia i bólu, co przestało przynosić jakąkolwiek nadzieję na przyszłość. 

Takie etapy „reaktywacji” w całym naszym życiu pojawiają się od kilku do kilkunastu razy, i jeśli je przegapisz wmawiając sobie, że nie masz odwagi dokonania zmian albo że z jakiegoś powodu musisz poświecić się komuś lub czemuś co w gruncie rzeczy w ogóle na to nie zasługuje, to wówczas ryzykujesz zmarnotrawienie wszystkich nowych szans w swoim życiu a nawet zmarnowanie pozostałego czasu twego życia tu i teraz. Niektórzy w takich chwilach poszukują czyjeś rady albo próbują znaleźć odpowiedzi w książkach dedykowanych tak zwanemu rozwojowi duchowemu, gdzie ich autorzy będą przekonywać, że jedynym rozwiązaniem twoich problemów jest przewrócenie całego twojego świata do góry nogami i stanie się kimś, kim tak naprawdę nie jesteś... A gdy to już zrobisz, najczęściej okazuje się, że wszystko albo większa cześć z tych obiecywanych rzeczy nie działa a ty tkwisz na krawędzi przepaści. Musisz po prostu zrozumieć, że kiedy wali się twój świat a natężenie bólu w twoim życiu stało się dawno ponad twoje siły, to nie pomoże ci zmiana diety czy wystroju wnętrz, albo siedzenie w lotosie i wyśpiewywanie OM, jedyne co może ci wtedy pomóc to totalny remanent w twoim życiu, któremu podlegają nie tylko sytuacje i doświadczenia ale także ludzie, którzy znaleźli się w twoim osobistym świecie. Wszystko to musisz rzetelnie sprawdzić z osobna i uczciwie ocenić ile udziału w twoim aktualnym cierpieniu ma którakolwiek z tych rzeczy lub osób. Te które sprawiają wyłącznie lub w większości ból musisz definitywnie wyrzucić ze swojego życia, bo bez tego nigdy nie zdołasz ruszyć do przodu.

Zasada jest prosta: człowiek powinien żyć w taki sposób, aby nigdy nie stawać się źródłem czyjegokolwiek cierpienia i łez. Jeżeli w twoim otoczeniu znajdują się ludzie, którzy żerują na tobie niczym pasożyty, pozbawiając cię wiary w siebie, radości z życia i chęci do działania, utwierdzając cię mową i czynem w przekonaniu, że niewiele znaczysz, na jeszcze mniej zasługujesz i odmawiają ci prawa do wewnętrznego rozwoju oraz szczęścia, to wszystko co powinieneś wtedy zrobić jest wyrzucaniem ich ze swojego świata w taki sam sposób jak wyrzuca się truciznę ze spiżarni. Musisz zrozumieć, że jesteś w stanie to zrobić tak samo jak kiedyś pozwoliłeś, podobnym ludziom i wydarzeniom, wkraść się do twojego życie. To nie Bóg, przeznaczenie ani nawet tak zwany zły los odpowiadają za cierpienie w twoim życiu. Winę za to wszystko ponoszą nasze własne złe wybory i decyzje, i nawet jeśli próbujemy nie przyjmować tego do wiadomości a odpowiedzialność w całości przerzucać na podłych i złych ludzi, którzy sieją zniszczenie w naszym życiu, to przecież my sami a nie ktokolwiek inny, pozwoliliśmy im zbliżyć się do nas na tyle blisko, aby byli w stanie nas skrzywdzić. To my sami, kiedyś tam w przeszłości, nie przeanalizowaliśmy sygnałów ostrzegawczych, nie zastanowiliśmy się nad skutkami naszej decyzji a jednak wpuściliśmy do swego życia osoby, wobec których nasza opinia opierała się wyłącznie na naszych własnych wyobrażeniach i fascynacjach ale nie wiele miała wspólnego z faktami. Potem zapłaciliśmy za to cierpieniem. I nawet jeżeli wydaje nam się, że aktualnie takie osoby przejęły nad nami władzę, że jesteśmy przez nie zniewoleni i sterroryzowani to jest to wszystko nie prawdą, ponieważ możemy je wyrzucić ze swego życia tak samo jak pozwoliliśmy im się w nim pojawić, niezależnie od tego, czy są one dziś członkami naszej rodziny czy jedynie znajomymi.

Kolejnym elementem niezbędnym do uzdrowienia własnej duszy, a tym samym osobistego świata w jakim żyjemy, jest sposób myślenia o samym sobie oraz tego na co zasługujemy. Każda skrajność w naszej osobowości jest zła. Ludzie egoistyczni są tak samo toksyczni jak osoby z nieustającym kompleksem niższości, oceniający samych siebie jako niegodnych czegokolwiek, co w ich przekonaniu jest dla nich „za dobre”.

Każda istota żyjąca na tej planecie ma swoją niepowtarzalną oraz ogromną wartość ale to od nas samych zależy w jaki sposób pokierujemy swoim życiem, aby ta wartość była bezdyskusyjna. To znów to, co wybierzemy a czego zaniechamy pokieruje naszym życiem tak, aby w rezultacie osiągnąć sukces lub sromotną porażkę. 

Jeżeli chcemy panować nad własnym życiem, nie możemy przerzucać odpowiedzialności za nie na toksycznych ludzi, którzy nam złorzeczą albo bezlitośnie wykorzystują, ani nie możemy złorzeczyć sami sobie poprzez niewiarę we własną wartość, własną umiejętności i własne prawo do życia i marzeń. Jeśli chcesz naprawdę przejąć kontrolę nad własnym życiem to musisz na powrót nauczyć się być sobą, słuchać potrzeb swojej duszy i swojego serca oraz musisz nauczyć się nie bać zmierzyć z własnymi wadami ale też bez hipokryzji ani niezdrowego upodobania do pomniejszania własnej osoby, dostrzec i docenić swoje zalety, i wykorzystywać je na co dzień w swoim działaniu. Kiedy zaczniesz nad tym wszystkim pracować, zobaczysz jak bardzo zaczynie zmieniać się twoje życie; odkryjesz jak wiele masz możliwości i jak wiele możesz dokonać. Nagle poczujesz, że możesz znów realizować swoje marzenia a świat przybiera ponownie barwy. Odzyskasz radość, która wydawało ci się, że umarła w tobie już dawno i bezpowrotnie. Odkryjesz, że świat nie zawalił się w chwili, gdy wyrzuciłeś z niego osoby, które więziły twoje serce i duszę w kajdanach swojego podłego charakteru. Wręcz odwrotnie, ten świat znów zacznie się przed tobą otwierać a ty poznasz bardzo wiele innych osób pośród których na pewno znajdziesz bliższych i dalszych przyjaciół. Musisz tylko zrobić pierwszy krok. Musisz zrzucić z siebie kajdany udręczenia i uwolnić od wszystkiego, co teraz nie daję ci żyć. Musisz zrozumieć, że ból, rozczarowanie i cierpienie nie jest przeznaczeniem twojego życia a ty nie jesteś własnością tych, którym kiedyś niemądrze pozwoliłeś wkroczyć do twego życia a w zamian za to zostałeś oszukany i doprowadzony do rozpaczy. To ty i wyłącznie ty jesteś panem swojego życia, i tylko ty możesz zdecydować jaką ono przyjmie wartość. 

Podejmij mądre decyzja i wybieraj wyłącznie te ścieżki, które zaprowadzą cię do celu jakiego naprawdę pragniesz.

R.C. Blackwood