NIE CHCĘ JUŻ Z TOBĄ BYĆ

Od pewnego czasu żyjemy w dość dziwnym świecie w którym każdego dnia jesteśmy bombardowani na każdym kroku statystykami, jakimi całkiem niedawno, prawie nikt się nie interesował. Wraz z nimi informowani jesteśmy o najdziwniejszych zjawiskach, rzekomo mających swoje źródła, mniej lub bardziej, w pandemii i lockdownie. Jednym z takich zjawisk, mającym związek z obecną sytuacją na świecie, są statystyki o rozpadach małżeństw i związków niesformalizowanych. 

W zależności od kraju, którego owe dane dotyczą, w ostatnich miesiącach ilość pozwów rozwodowych składanych do sądów wzrosła od 20 do blisko 50%. Wraz z lockdownem szybko okazało się, że wiele par, nagle nie jest w stanie znieść siebie nawzajem w sytuacji, gdy są zmuszeni przebywać w swoim towarzystwie okrągłe 24 godziny na dobę bez możliwości ucieczki od siebie bodaj na chwilę. Jak to jest możliwe, że te same osoby, jeszcze niedawno deklarujące chęć wspólnego życia „na dobre i na złe”, nie potrafią znieść swojego towarzystwa, gdy pozostawić je zamknięte ze sobą w czterech ścianach własnego domu na dłużej niż kilka dni? 

W tej sytuacji można by zapytać, na jakich fundamentach ludzie współcześnie próbują opierać swoje związki, skoro nie są one w stanie przetrwać żadnej większej próby choćby takiej, jak społeczny lockdown wymuszony jeszcze przed chwilą, przez rządy krajów na ich mieszkańcach.

Gdy przeanalizować statystyki zachowań społecznych oraz różne ankiety przeprowadzane przez rozmaite organizacje i fundacje a nawet magazyny i czasopisma, wynika z nich niezbyt optymistyczna tendencja, która wskazuje, że aż 60% zawieranych współcześnie małżeństw jest z pobudek, które można określić jako czysto ekonomiczne; około 25% małżeństw to efekt ciąży lub narodzonych już w istniejącym związku dzieci; kolejne około 6% związków jako podstawę swego istnienia deklaruje, przynajmniej od jednej ze stron, strach przed pozostaniem samemu, natomiast 4% przyznaje, że ich związek to efekt wcześniejszego ustalenia małżeństwa przez rodziców obojga małżonków i wreszcie, na koniec, około 5% zawartych związków małżeńskich to owoc miłości i chęci dzielenia wspólnego życia i właśnie to jest podawane jako główny bądź jedyny powód złożenia przysięgi małżeńskiej... Nie da się zaprzeczyć, że jest to dość szokujący wynik. Jeśli jednak drążyć ten temat jeszcze głębiej to wyniki staną się jeszcze bardziej przytłaczające: Ponad 60% z ankietowanych osób żyjących w stałych związkach, deklaruje, że zna swojego partnera dobrze lub bardzo dobrze jednak niespełna 10% z nich może ową deklarację potwierdzić opisując na przykład bezbłędnie upodobania swego partnera/ki, cechy charakteru, najważniejsze ideały lub fakty z życia. Około 30% pytanych wychodzi z założenia, że zgodność charakterów i dobre poznanie się nie ma większego znaczenia dla podtrzymania udanego związku jeżeli między partnerami jest namiętny seks. Kolejne 10% sądzi, że związek ma sens tylko wtedy, gdy oboje z partnerów dobrze razem się bawią oraz nie przykładają większego znaczenia do wierności małżeńskiej...

Nie trzeba mieć wielkiej wyobraźni, żeby przewidzieć iż związki oparte na tego rodzaju fundamentach mają raczej niewielkie szanse na przetrwanie czasu dłuższego niż 10 lat. A i tak, moim zdaniem, jest to bardzo optymistyczna liczba. Inną rzeczą jest, że ludzie współcześnie nie chcą ponosić odpowiedzialności za swoje działania ani narażać siebie na problemy lub ryzyko z powodu innej osoby. Wszystko to razem sprawia, że współczesne związki, bez znaczenia czy mamy tu na myśli te sformalizowane czy też nie, są kruche niczym chińska porcelana i byle trudność potrafi je definitywnie zakończyć.

Kiedy nagle z powodu lockdownu ludzie powszechnie zostali zamknięci na wiele tygodni we własnych domach i skazani wyłącznie na towarzystwo swoich życiowych partnerów nagle okazało się, że nie tylko nie potrafią ścierpieć siebie nawzajem, nie mają o czym ze sobą rozmawiać ani co razem robić to jeszcze wszelkie wyobrażenia na własny temat legły w gruzach w zetknięciu z prozą życia w iście poligonowych warunkach.

Pomimo życia pod jednym dachem i noszenia obrączki na palcu, bardzo wielu ludzi żyjących na pozór w trwałym stadle tak naprawdę nic ze sobą nie łączy i tylko w niewielkim lub wręcz w zerowym stopniu się znają. Skoro na tak lichym fundamencie są zbudowane współczesne małżeństwa, w końcu najważniejsza komórką społeczna, to na jakim fundamencie opiera się samo społeczeństwo i dokąd to nas może zaprowadzić? Dlaczego więc nie wykorzystać obecnej sytuacji do zmiany swoich nawyków i powierzchownego stylu życia i bycia?

Dlaczego, korzystając z większej ilości czasu jaki możemy obecnie razem spędzać, nie zbliżyć się do tej osoby z którą postanowiliśmy dzielić życie i wspólny dom, dlaczego nie poznać siebie wzajemnie i na nowo odkryć? Zamiast marnować czas na awantury i udowadnianie sobie nawzajem jak bardzo jesteśmy od siebie różni i niedopasowani, może lepiej spróbujmy przypomnieć sobie powody dla których kiedyś postanowiliśmy ze sobą być?

Nie istnieją ludzie doskonali i nie ma czegoś takiego jak idealny partner. To czy związek między ludźmi jest udany czy też nie, nie zależy od jakichś nadzwyczajnych cech naszego charakteru lecz od chęci zrozumienia i akceptacji człowieka, który jest przy naszym boku. 

To co spotyka nas w życiu może nas powalić albo może nas wzmocnić - wszystko zależy od tego, czy uznamy to za osobisty atak na naszą wygodę czy też za próbę, którą wykorzystamy do wspólnego rozwoju i wzmocnienia fundamentów naszego bycia razem a nie tylko trwania obok siebie.

R.C. Blackwood