KODEKS NORYMBERSKI W OBRONIE TWOJEGO ZDROWIA

Coraz więcej osób zirytowanych globalnym marketingiem wielkiej farmy, szuka prawnych sposobów na obronę przed tym zmasowanym i niebywale bezczelnym atakiem na psychikę i morale ludzi, zaszczuwanych za pomocą strachu i kreowanego medialnie przymusu, mającego wywołać oczekiwane, przez rozmaite grupy interesu, zachowania społeczne. Wiele osób szuka po omacku, nie wiedząc czy w ogóle istnieją jakieś zapisy prawne, najlepiej o zasięgu międzynarodowym, określających jasno i stanowczo, co wolno a czego nie wolno robić, oraz komu, w kwestii rozporządzania naszym zdrowiem i życiem, i czy są jakieś wyjątki od tychże zasad w tak zwanych sytuacjach wyższej konieczności. 

Jest oczywiste, że nie ma nikogo, kto byłby w stanie poznać przepisy ze wszystkich krajów świata, jednak istnieją prawa uniwersalne, obowiązujące w taki sam sposób, niezależnie od szerokości geograficznej i ustroju politycznego. I to właśnie tego rodzaju zapisy prawne możemy wykorzystywać  do obrony siebie i swoich najbliższych, przed zapędami rządzących do wymuszania na nas niechcianych zabiegów medycznych. 

W tym artykule zebrałam zapisy prawne, dotyczące ochrony człowieka przed niechcianymi zabiegami medycznymi ingerującymi w nasz organizm i stan zdrowia. Bez zbędnych wstępów przejdźmy zatem do sedna. 

Najważniejszym dokumentem regulującym etyczne kwestie przeprowadzanych eksperymentów i procedur medycznych na ludziach jest Kodeks Norymberski. Kodeks powstał w 1947 roku po procesie norymberskim lekarzy biorących udział w makabrycznych eksperymentach na ludziach w hitlerowskich obozach zagłady w czasie II Wojny Światowej. W wyniku procesu norymberskiego, bardzo wielu lekarzy biorących udział w tych haniebnych, pseudonaukowych eksperymentach, zostało skazanych na kary śmierci a wyroki, w większości, zostały wykonane. Kodeks Norymberski powstał, aby zapobiec powtórzeniu się podobnych nadużyć oraz uświadomić lekarzom, oraz innym osobą dopuszczającym się tego rodzaju haniebnych nadużyć, o ogromnej odpowiedzialności karnej, i moralnej, przed społeczeństwem. Kodeks Norymberski to zbiór zapisów prawnych o międzynarodowym zasięgu i obowiązujący po dziś dzień.
Oto co stanowi Kodeks Norymberski:  

1. Absolutnie niezbędnym warunkiem przeprowadzenia eksperymentu medycznego na osobie jest jej dobrowolna zgoda.

2. Eksperyment medyczny powinien zaowocować korzystnymi dla społeczeństwa rezultatami, przy założeniu, że nie ma innych sposobów ich osiągnięcia (za pomocą innych metod badawczych), nie powinien być losowy.

3. Eksperyment powinien opierać się na danych uzyskanych w badaniach laboratoryjnych na zwierzętach, znajomości historii rozwoju tej choroby lub innych badanych problemów. Jego wyniki muszą usprawiedliwiać jego konieczność przeprowadzenia na ludziach.

4. Podczas przeprowadzania eksperymentu należy unikać wyrządzania wszelkiego niepotrzebnego cierpienia oraz szkód fizycznych i psychicznych.

5. Żadnego z eksperymentów nie należy przeprowadzać tam, gdzie istnieje niejako odgórne przekonanie, że doprowadzi to do śmierci lub trwałego kalectwa z wyjątkiem takiej sytuacji, gdzie uczestnikiem eksperymentu jest lekarz, który dany eksperyment jednocześnie przeprowadza.

6. Stopień ryzyka związany z eksperymentem nigdy nie powinien przekraczać humanitarnego znaczenia problemu i korzyści, którego dotyczy eksperyment.

7. Należy poczynić odpowiednie przygotowania i zapewnić odpowiednie udogodnienia w celu ochrony uczestnika przed nawet odległymi możliwościami obrażeń, niepełnosprawności lub śmierci.

8. Podczas eksperymentu pacjent musi mieć zagwarantowane prawo do natychmiastowego zaprzestania oraz wycofania się z niego, jeśli jego zdaniem stan fizyczny lub psychiczny uniemożliwia kontynuowanie eksperymentu.

9. Podczas eksperymentu badacz odpowiedzialny za jego przeprowadzenie powinien być przygotowany do zakończenia go na każdym etapie, jeżeli względy zawodowe, sumienność i ostrożność w wymaganych osądach uzasadniają przypuszczenie, że kontynuacja eksperymentu może prowadzić do okaleczeń, niepełnosprawności lub śmierci. 

10. Eksperyment powinien być przeprowadzany wyłącznie przez osoby posiadające kwalifikacje naukowe. Na wszystkich etapach eksperymentu osoby, które go przeprowadzają lub są w niego zaangażowane, muszą wykazać maksymalną uwagę i profesjonalizm.

Innym dokumentem prawnym o zasięgu międzynarodowym, jasno określającym kwestię etyki i praw człowieka jest art. 6 oświadczenia UNESCO z 2005 roku. Oto ten zapis:

Wszelkie zapobiegawcze, diagnostyczne i terapeutyczne interwencje medyczne powinny być przeprowadzane wyłącznie za uprzednią, bezpłatną i świadomą zgodą zainteresowanej osoby na podstawie odpowiednich informacji. Zgoda musi zostać wyrażona, ale może zostać też cofnięta przez osobę zainteresowaną w dowolnym momencie i z dowolnego powodu. W żadnym wypadku układ zbiorowy wspólnoty lub zgoda lidera społeczności lub innego organu nie może zastępować świadomej zgody pojedynczych osób fizycznych.

Tak więc wszelkie zarządzenia rządu, ministrów czy jakiegokolwiek innego „przywódcy” w sprawie obowiązkowych szczepień naruszają art. 6 oświadczenia UNESCO w sprawie praw człowieka i bioetyki a także zapisy Kodeksu Norymberskiego.

Oznacza to, że absolutnie żadna osoba, czy to przedstawiciel służby zdrowia, czy członek rządu, urzędnik państwowy, media czy ktokolwiek inny, nie mają prawa przymuszać kogokolwiek do przyjęcia środków medycznych lub poddania się eksperymentowi medycznemu, mogącemu stać się zagrożeniem dla życia i zdrowia tejże osoby. Nikt też nie ma prawa próbowania nakłonić kogoś do tego rodzaju eksperymentu za pomocą szantażu, przymusu bezpośredniego, manipulacji, zastraszania, zatajania prawdy bądź celowego wprowadzania w błąd. Każdy pacjent powinien mieć możliwość korzystania ze swobody wyboru bez interwencji jakiegokolwiek elementu siły, czy to fizycznej czy psychicznej ani jakiejkolwiek ukrytej bądź jawnej manipulacji. Pacjent ma także pełne prawo do wyczerpującej i rzetelnej informacji dotyczącej szczegółów danego eksperymentu, metody i celu jego przeprowadzania a także wszelkich zagrożeń jakie może on ze sobą nieść w odniesieniu do zdrowia i życia pacjenta.Poniżej dołączam jeszcze fragmenty innych dokumentów prawnych odnoszących się do problemu poruszanego w tym artykule:

Konwencja Genewska o ochronie ludności cywilnej w czasie wojny w art. 32 zakazuje stosowania wszelkich środków mogących powodować cierpienia fizyczne lub wyniszczenie osób podlegających ochronie, przy czym zakaz obejmuje także doświadczenia lekarskie lub naukowe, które nie są konieczne dla leczenia osoby podlegającej ochronie. Art. 147 do ciężkich naruszeń Konwencji zalicza umyślne zabójstwo, torturowanie lub nieludzkie traktowanie, włączając w to doświadczenia biologiczne

Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych w art. 7 zabrania, by ktokolwiek był poddawany, bez swej zgody swobodnie wyrażonej, doświadczeniom lekarskim lub naukowym.

Konwencja o prawach człowieka i biomedycynie w art. 5 zakazuje przeprowadzania interwencji medycznej bez swobodnej i świadomej zgody osoby jej poddanej. Przed dokonaniem interwencji osoba jej poddana otrzyma odpowiednie informacje o celu i naturze interwencji, jak również jej konsekwencjach i ryzyku. Osoba poddana interwencji może w każdej chwili swobodnie wycofać zgodę. Według art. 15 zgoda powinna być wyrażona w sposób wyraźny i dotyczyć konkretnego badania oraz powinna być udokumentowana.

W Polsce wedle art. 39 Konstytucji Nikt nie może być poddany eksperymentom naukowym, w tym medycznym, bez dobrowolnie wyrażonej zgody zaś Kodeks karny (1997) w art. 27. 2 głosi Eksperyment jest niedopuszczalny bez zgody uczestnika, na którym jest przeprowadzany, należycie poinformowanego o spodziewanych korzyściach i grożących mu ujemnych skutkach oraz prawdopodobieństwie ich powstania, jak również o możliwości odstąpienia od udziału w eksperymencie na każdym jego etapie. Zasady doświadczeń określa ustawa o zawodzie lekarza w rozdziale 4.

Rita Blackwood