ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA WŁASNY LOS

Ludzkość od zawsze cierpi na swego rodzaju schizofreniczną przypadłość obarczania innych za własne niepowodzenia i życiowe przegrane. Najczęściej obrywa się za nie Bogu, bo przecież to Jego najłatwiej oskarżyć za to, że nie jesteśmy tymi, kim wydawałoby nam się, że być powinniśmy. Równie jednak często winimy za wszystko co złe w naszym życiu, innych ludzi. Nawet takich z którymi nigdy fizycznie się nie zetknęliśmy i których nawet nigdy nie poznamy. Wychodzimy z założenia, że to politycy winni są naszych problemów życia codziennego; to rodzina i znajomi winni są, że nam się w życiu nie szczęści; to kościoły i grupy wyznaniowe winne są braku obecności w nas, i w naszym życiu Boga oraz osobistej duchowości ( na co dzień tak nikłej, że prawie nieistniejącej ). To ci wszyscy „oni i tamci” winni są wszelkiego zła, jakie spotyka nas samych, no bo jeżeli nie „oni”, to kto? Czy aby na pewno? Czy czasem nie chcemy odwracać oczu od samych siebie ze zwykłego tchórzostwa, ze strachu przed konfrontacją oraz prawdą?

A prawda jest taka, że każdy osobiście jest odpowiedzialny za obraz własnego świata w którym żyje; za doświadczenia, które stają na osobistej drodze, za sukcesy i porażki; po prostu za wszystko, co się nam przydarza lub nie przydarza.

To czy jesteś mądry lub głupi, biedny lub bogaty, pełen miłości lub też napełniony zgorzknieniem i zawiścią a nawet to, czy jesteś zdrowy czy też chory, to wszystko zawsze jest efektem i sumą twoich osobistych wyborów. I nie ma co tu tupać nogami, krzyczeć, obrażać się i protestować. Tak po prostu jest. Sami kreujemy „rzeczywistość” naszego życia. Tak działa ten mechanizm, którym każdy z nas jest. Zamiast to ignorować, obrażać się na to, zwalczać to lub próbować przenosić punkt ciężkości gdzieś indziej, lepiej zwyczajnie to poznać, zrozumieć, zaakceptować i zacząć korzystać z tego świadomie i odpowiedzialnie.

Jeśli spojrzysz wstecz na swoje życie na pewno znajdziesz w nim takie zdarzenia, których się wstydzisz przed samym sobą, których żałujesz, i mówiąc kolokwialnie, plujesz sobie w brodę, że zezwoliłeś im na pojawienie się w twoim życiu. Jednak nawet wtedy, gdy rzeczy działy się bez twojej świadomej decyzji i zgody, to jednak nie działy się bez celu i bez sensu. Ponieważ wszystko co zachodzi w naszym życiu dzieje się po coś a dokładnie po to, aby doprowadzić nas do pewnego celu i pewnej nauki, która właśnie nam i właśnie tu, i teraz, jest niezbędna. Dlatego nigdy, niczego w swoim życiu nie powinieneś żałować, ponieważ każde zdarzenie przywodzi cię, prędzej lub później, do konkretnego punktu, w którym możesz uświadomić sobie wszystko i przejąc kontrole nad własnym losem, i samym sobą.

Kiedy zamkniesz oczy i zaczniesz się kręcić wokół własnej osi, próbując jednocześnie piłkami rzucać do celu, to prawie na sto procent, wszystkie twoje rzuty będą chybione. Niektóre piłki mogą odbić się od przeszkody i boleśnie cię uderzyć, a nawet możesz potknąć się i przewrócić, ryzykując poważną szkodę. Masz wtedy ledwie minimalne szanse na to, że chociaż jedna twoja piłka trafi cel lub choćby się o niego otrze … ale gdy tylko otworzysz oczy, twoje szanse trafienie wzrastają ogromnie, a ty sam czujesz się wielokroć pewniej. Twoja świadomość jest właśnie niczym te fizyczne oczy, które otwierasz i dzięki nim możesz dostrzec cel oraz technikę i sposób, aby go osiągnąć.

Otwórz zatem oczy i uświadom sobie, że posiadasz niczym nieskrępowaną , nieograniczoną moc, zdolną kierować, zarówno tym w jaki sposób kroczysz swoją ścieżką, jak też jaki jest jej cel. Nie musisz nikogo pytać o przyzwolenie, ważne jest jedynie to, czy jest to w zgodzie z twoją Duszą i twoją osobistą ścieżką.

Daj sobie czas na naukę. Dokładnie tyle ile potrzebuje tego twoja Dusza. Jednak nietrwań tego czasu na lenistwo, oportunizm, podejmowanie prób chodzenia na skróty, bo to zawsze droga donikąd. Bądź konsekwentny, ucz się i odkrywaj w zgodzie ze swoją Duszą, i w przeznaczonym czasie, ponieważ każde dziecko pewnego dnia musi dorosną tak samo jak każdy pąk kwiatowy musi wreszcie rozkwitnąć, tak i twoja Dusza musi mieć swój własny unikatowy czas wzrostu i nauki. Jednak nie może on trwać w nieskończoność i bezkarnie.

Ucz się projektować swój czas, swoją drogę i swoje miejsce. Ucz się projektować siebie samego. Niech to kim jesteś jako Istota Duchowa zawsze będzie dla ciebie priorytetem, jednak pod żadnym pozorom nie pozwalaj, aby to twoje Ego wślizgiwało się w strefę twojej kreacji i stawiało cię na lub pod jakimkolwiek ziemskim piedestałem. Bo wtedy znów staniesz się krótkowzrocznym, zakompleksionym i nieświadomym narzędziem cudzych kreacji i żądz, spisując na straty własne życie, możliwości i całość własnej Istoty.

Nie postrzegaj siebie poprzez oczekiwania innych lub ich własne ograniczenia bądź pychę, ale poprzez to, kim jesteś jako Dziecko Boże. Wszystkie twoje kajdany, blokady i ograniczenia, którym dotychczas wierzyłeś, są nierzeczywiste. Możesz zrzucić je z siebie pojedynczą decyzją twojej świadomej woli i nigdy więcej nie dopuszczać ich do siebie. Tak naprawdę nikt nie jest w stanie cokolwiek ci narzucić ani w jakikolwiek sposób ingerować w twoje życie, dopóki nie wyrazisz na to swojej świadomej zgody. To twoja bierność i niewiedza, sprawiała że dotychczas na swojej drodze czułeś się bezradny, słaby i pozbawiony nadziei. Możesz ten fakt zmienić w dowolnym momencie, gdy tylko zdecydujesz powrócić na ścieżką Źródła z którego pochodzi każdy z nas i wszystko cokolwiek istnieje.

Nikt tego nie może zrobić za ciebie. Jedynie ty. Teraz jest taki czas, gdy wszystkie kurtyny zrywają się, a ci którzy maja oczy swej Duszy szeroko otwarte, bez większego trudu dostrzegają jaka jest Prawda i dokąd prowadzi ścieżka.

Jedni dziś widzą wyłącznie zło, strach, rozpacz i beznadzieję, bo nie pozwalają sobie wyjść z nieswoich projekcji i niewłasnych pragnień. A inni błogosławią obecną chwilę, bo wiedzą, że jest ona niczym ogromny budzik, uwalniający masy z sennego widziadła. Ty także możesz dokonać wyboru. Dokonać przejęcia kontroli nad własnym życiem i losem lub dryfować dalej w dogorywającym śnie szaleńców, którzy zaprzedali własną duszę dla wyniesienia na piedestał osobistej pychy. Ten czas jest krótki i z każdą chwilą jest ciągle krótszy, jednak wciąż jeszcze nie jest zbyt krotki, abyś nie zdołał dokonać osobistej zmiany, pozwalającej ci być wreszcie sobą, mieć kontrolę nad własnym życiem, i być świadomym twórcą, własnego losu.

Nikt za ciebie tego wyboru nie dokona. Teraz musisz wykonać swój ruch ...

Rita Blackwood