CO Z NAMI BĘDZIE?

Mamy już końcówkę grudnia i oto kolejny rok przemkną przed naszymi oczyma szybciej niż zdążyliśmy pomyśleć. I jak to zwykle bywa wraz z kończącym się rokiem zaczęły pojawiać się rozmaite podsumowania ostatnich dwunastu miesięcy, zebranych pod nazwą roku 2024. Jaki więc był osobiście dla Was, ale także dla naszego pięknego kraju, lub jeszcze dalej, dla reszty świata ten odchodzący już rok 2024?

Jeśli chodzi o mnie i moich najbliższych to był to rok trudny – przyniósł śmierć, rozmaite problemy, poważną chorobę, zmagania z podłością i głupotą pewnych osób, dla których jedynym celem w życiu jest uprzykrzanie życia innym. Ale był to też dla nas rok zakończania pewnych spraw, które ciążyły nam już od dawna, inicjowania nowych rzeczy, będących dla nas ważnymi celami, pozytywnych zmian i czyszczenia naszej przestrzeni ze wszystkiego, czego już w niej nie chcemy. Czas bliskich i dalekosiężnych planów. Rok trudny, chwilami bardzo bolesny ale nie tragiczny.

Jeśli jednak spojrzeć na ten przemijający właśnie rok w odniesieniu do naszego kraju, to mówiąc delikatnie, naprawdę nie był to dobry rok. Przyglądam się różnym wydarzeniom w Polsce i na świecie bardzo uważnie a to co widzę, ogromnie nie podoba mi się, jak zresztą wszystkim, którzy prawdziwie kochają to miejsce na ziemi i jest dla nich ono bardzo ważne. Patrząc na to, co się tutaj dzieje mam wrażenie, że obserwuję obłąkanego samobójcę, który jest tak opętany wizją samozniszczenia, iż gotów jest na największą nawet makabrę, by w końcu doprowadzić swój chory plan do oczekiwanego finału.

Oto według ujawnionych w tym roku danych w Polsce żyje aż dwa i pół miliona ludzi poniżej progu ubóstwa, a siedem i pół miliona ludzi jest na jego granicy, czyli mówiąc krótko, żyją w kompletnej biedzie i niedostatku. Oznacza to, że gdy zsumujemy obie te wartości wyjdzie nam, że aż dziesięć milionów Polaków, egzystuje w warunkach poniżej normalnego, podstawowego choćby, poziomu życia, gdzie brakuje zarówno środków ( pieniędzy ) jak też sposobów ( pracy za godziwe wynagrodzenie ) by zapewnić sobie, i swojej rodzinie, choćby tylko podstawy normalnego życia. Dziesięć milionów ludzi, żyjących w biedzie w kraju, który ma obecnie 37,63 miliona obywateli ( dane GUS z 2023 roku ) jest już całkowitą porażką rządzących samą w sobie – nieco więcej niż co 3,5 statystycznego Polaka, który nie jest w stanie powiązać przysłowiowego końca z końcem - a przecież to nie koniec „sukcesów” jakie osiągnięto w naszym kraju w ciągu ostatniego roku. Kolejnym rządowym „sukcesem” jest lawinowo rosnąca ilość bankructw polskich firm jak też i tych, które stoją już na progu bankructwa, czyli rozpoczęły restrukturyzację. Według Allianz Trade rok 2024 w Polsce to aż 4,7 tysiąca upadłości i jest to już piaty rok z rzędu, gdy ilość bankructw przedsiębiorstw w Polsce utrzymuje się na poziomie wzrastającym... Tysiące, tysiące ludzi każdego miesiąca traci pracę, środki do życia i poczucie bezpieczeństwa dla siebie i swoich rodzin, ponieważ podobnie jak na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku, rozpoczęto bardzo intensywną kampanię rozkradania majątku polskiego oraz zarzynania gospodarki w taki sposób, aby już nic z niej nie pozostało. Do tego zadłużenie państwa Polskiego w stopniu jakiego nigdy nie było w historii – na chwilę obecną jest to wedle wyliczeń Ministerstwa Finansów 1.5 biliona złotych ale wedle metodologii unijnego rozliczania to kwota 1.9 biliona złotych ( 53.5% PKB Polski ) a trzeba pamiętać, że są to jedynie oficjalne wyliczenia...

Do tego mamy jeszcze tabuny niechcianych utrzymanków z obcych nacji z których większość nie hańbi się żadną pracą, ani nawet nie ma takiego zamiaru, oraz sponsorowanie nie naszej „wojenki”, która jest niczym innym jak zakamuflowaną przepychanką o hegemonię między dwoma mocarstwami, wykonywaną, jak zawsze, rękami oraz na koszt ogłupiałych i niczego nierozumiejących ludzi.

Co z nami będzie?

Czy czeka nas totalny upadek i pójście na dno wraz z całym tym systemem, który zdycha na naszych oczach wykonując przy tym ostatnie dramatyczne spazmy i konwulsje? Czy po raz kolejny w naszej historii pozwolimy dokonać rozbioru na tkance naszego narodu? Bandyckiej grabieży wszystkiego, co posiadamy i czym jesteśmy, całkowicie zniewoleni w imię urojonych wyższych celów? Nasi przodkowie już dawno graliby larum, jednak dziś w dobie wszędobylskiego dostępu do internetu, czyli inaczej mówiąc do informacji, większość społeczeństwa po prostu śpi, podobnie jak i inne nacje, których także te rozgrywki nie omijają, i wierzy w to, że przecież nikt nie jest aż tak zły, żeby chciał wyrządzić nam jakąś krzywdę celowo, od tek, z niewiadomego powodu. Bo przecież dopóki na smartphonie odpala się tik tok, instagram czy google a w sklepie kawałkiem plastiku można zapłacić za bułkę z parówką, to jest okay. Przecież powiedzieliby nam w telewizji, gdyby coś nam prawdziwie groziło, prawda..?

Nasze społeczeństwo jest głupie. Jakkolwiek to przykro i smutno brzmi, taka jest, niestety, prawda i wcale nie jest mi miło to mówić, ponieważ pochodzę z rodziny o wielopokoleniowych tradycjach patriotycznych, to jednak fakt jest faktem – staliśmy się głupim narodem i nie jesteśmy w tej tendencji osamotnieni, ponieważ proces ogłupiania, niszczenia tradycji i historii oraz zniewalania ludzi ma zasięg globalny, i jest wymierzony we wszystkie społeczeństwa. Tak tu, w Europie, jak i na całym świecie. Modele funkcjonowania w świecie, szkolnictwo, poziom świadomości, lansowane trendy i wiele, wiele innych rzeczy, które razem składają się na inżynierię społeczna, jest tak skonstruowana, aby przeciętny obywatel jakiegokolwiek kraju świata, miał jak najniższe horyzonty pojmowania ale możliwie największe apetyty materialne co sprawia, że do upadłego będzie przez resztę życia gonić za przysłowiową marchewką uwiązaną do kija, którą ktoś inny kiwa mu przed oczami.

Jeśli odpowiednio wcześnie wytresować w taki sposób człowieka, będzie on ślepy i głuchy na wszystko, co dzieje się wokoło niego i pozostanie wpatrzony wyłącznie w swoją „marchewkę”, której bez końca będzie pożądał.

Nam Polakom tę hipnotyzującą „marchewkę” zaczęto intensywnie wszczepiać od początków lat dziewięćdziesiątych, gdy wmówiono nam „wstyd bycia Polakiem” potrzebę „doganiania Europy”, „wyższość kultury zachodniej nad ojczystą”, „zacofanie i zaścianek” oraz setki, jeśli nie tysiące, innych kłamstw, które na wielu Polaków, zwłaszcza tych młodych, zadziałały jak złe zaklęcie i zamieniły ich w kogoś gotowego dosłownie na wszystko, łącznie z wyrzeczeniem się własnej osobowości, kultury i tradycji w zamian za lichą nobilitację przyłączenia do Europejczyków lub innych nowomodnych określeń pozbawionych korzeni, ale mieszczących się w kanonie nieświętych świętości współczesnego świata - w naszym przypadku, zatrzaśniętego do obszaru eurokołchozu. To wszystko sprawiło, że jako naród usnęliśmy, doznaliśmy głębokiej amnezji i totalnie zgłupieliśmy, popadając w płytotę, zdziwaczenie i infantylizm, gotowi na wszystko, byle tylko nie wyłamać się z tego korowodu chocholego tańca, którego zaplanowanym finałem po prostu ma być upadek, zniszczenie i całkowite poddaństwo.

Niczym szaleniec w pijackim widzie pogalopowaliśmy jako naród do urn, by wyrazić swoją zgodę na poddaństwo pod nowego pan, mimo że ledwie chwile wcześniej szczyciliśmy się, iż zdołaliśmy właśnie strząsnąć z siebie bucior komuny, który dławił nasze samostanowienie o sobie, by już po chwili paść plackiem przed UE w geście poddaństwa, bo wmówiono nam, że bez niej się nie podniesiemy, że bez niej nie będziemy europejczykami, że bez niej nie rozwiniemy gospodarki, że bez niej nie będziemy po prostu istnieć. Opowiadano nam, że gdy staniemy się unijnymi europejczykami ( jakbyśmy wcześniej istnieli gdzieś na księżycu a nie w samym środku Europy właśnie ) będziemy zarabiać jak Niemcy, podróżować po całym świecie jak amerykanie a nasza gospodarka stanie się potęgą gdzie nasze produkty będą w sklepach w całej Europie i dalej. A tymczasem obecnie, nasza gospodarka już prawie nie istniej, niespełna co czwarty Polak żyje w biedzie i nie stać go na zapewnienie sobie i rodzinie podstawowych środków do życia, większości dorosłych ludzi nie stać nie tylko na zakup własnego mieszkania ale nawet nie stać ich na wynajem; parę milionów Polaków wyjechało z kraju i to nie w celach turystycznych lecz z powodów niemożności utrzymania siebie i rodziny na godziwym poziomie a nasza pozycja wśród tak zwanych narodów zachodniej europy jest dokładnie taka sama jak ta sprzed naszej cudownej transformacji z roku '89-'90 minionego wieku, to znaczy żadna. Najczęściej jesteśmy postrzegani przez nich jako naród, co najmniej, drugorzędny, pracujący dla nich i na ich zysk, i do dziś znajdują się takie indywidua, które przyjeżdżając do Polski są szczerze zaskoczone, że nasze miasta niczym nie różnią się od miast krajów zachodnich, że w sklepach mamy te same towary oraz pełne półki, albo że polskie dzieciaki nie mdleją z podniecenia i zachwytu na widok czekolady przywiezionej z zagranicy. No po prostu szok i niedowierzanie, prawda..?

Kiedy rozmawiam z ludźmi bardzo często słyszę, że nie są szczęśliwi i że czują się zniewoleni i sterroryzowani we własnym kraju. Że nie mogą rozwinąć skrzydeł, że zbyt wiele, zbyt ważnych rzeczy dzieje się za naszymi plecami, bez naszego udziału... A mimo to, wielu z tych ludzi zachowuje się niczym rasowa muszka owocówka z pamięcią sięgającą godziny wstecz i gdy przychodzi do decydowania o własnej przyszłości, znów i znów wybierają oni tych samych oszustów, kłamców, złodziei i zdrajców, bo oni znów przyrzekali im to czy tamto, stojąc na scenie teatrzyku przedwyborczego. A gdy przedstawienie się kończy i gdy wyborcza kiełbasa okazała się być zrobiona z gipsu a wszystkie obietnice gówno warte, ludzie ci są po raz enty zadziwieni i zaszokowani, że zostali oszukani. Że znów zostali oszukani.

A zatem co z nami będzie?

Pewien mądry człowiek powiedział kiedyś, że większość ludzi jest w stanie czegoś się naprawdę nauczyć wyłącznie wtedy, gdy solidnie dupa ich zaboli. I myślę, że jako naród właśnie znajdujemy się w takim położeni – nasza narodowa dupa boli nas już wystarczająco mocno i wystarczająco długo, abyśmy obudzili się z letargu i wyciągnęli naukę oraz podjęli prawidłowe kroki.

Szczerze mówiąc nie martwię się o Polskę, bo wiem, że poradzimy sobie z tą lekcją i że jest tu już wystarczająca ilość świadomych ludzi, którzy będą w stanie wpłynąć na zmianę naszego kolizyjnego toru po jakim pędzimy w tej chwili. Z większością ludzi jest tak, że nie dostrzegają i nie doceniają  wartości dobra oraz tego co posiadają, dopóki nie spojrzą w twarz diabłu, który chce im to wszystko odebrać. My właśnie w tę twarz patrzymy i coraz więcej ludzi rozumie, co to oznacza.

Trzymajmy się razem i stańmy się mocni jak nigdy przedtem a żadne zwycięstwo nie będzie dla nas niemożliwe.

Rita Blackwood