NISZCZĄCA SIŁA CIERPIENIA

Większość ludzi cierpi w milczeniu. Nie krzyczy z bólu, nie opowiada o tym na platformach społecznościowych. Nie pokazuje całemu światu, że tonie, lecz zamyka się głęboko w swym sercu ze swym bólem, zamykając jednocześnie drzwi dla reszty świata, który tak bardzo upodobał sobie zawodzić a najbardziej, lubuje się w niszczeniu innym życia, mordowaniu nadziei i marzeń, i kreowaniu pozorów niemożności i sytuacji bez wyjścia.

Lubimy myśleć o sobie w samych pozytywach, twierdząc, że to nie my, lecz jacyś tajemniczy „oni” czynią całe zło tego świata i są winni zawiści, podłości, niesprawiedliwości czy znieczulicy, tak powszechnych wszędzie wokoło. Lecz czy naprawdę jesteśmy tak kryształowi kiedy odwracamy głowy na niesprawiedliwość, podłość, bezduszność, przemoc – na wszelkie przejawy zła i odczłowieczania, myśląc sobie, że przecież to nas osobiście nie dotyczy, albo że jest to zbyt brzydkie, zbyt szokujące, zbyt okrutne abyś był w stanie na to spojrzeć …

Kiedy odwracamy głowy, gdy udajemy że coś nas nie dotyczy, gdy nic nie robimy w zderzeniu z czymkolwiek, co jest przejawem zła, pomimo iż moglibyśmy, wtedy stajemy się współwinni owemu złu, manifestującemu się gdzieś obok nas. I nie ma najmniejszego znaczenia jak przed samymi sobą nazywamy taką postawę – jakkolwiek to nazywamy, to to niczego nie zmieni w naszej odpowiedzialność za negatywny wkład, w podtrzymywaniu przejawów zła i panoszących się wszędzie najniższych ludzkich energii i intencji.

To że świat powszechnie spatologizował się, nie oznacza wcale, że TY musisz akceptować ową patologię. To że świat powszechnie przedkłada własną wygodę i blichtr ponad moralność i życie godne człowieka, to nie oznacza, że TY też musisz w taki sam sposób postępować. Ów świat to nie jakiś mityczny i nieodgadniony twór lecz po prostu MY – LUDZIE. To my tworzymy swoje własne piekło lub budujemy niebo; tworzymy tak zwany świat w którym co dnia funkcjonujemy i ustanawiamy własne cele, zasady i przeznaczenie. Nie jesteśmy więc kalką żadnego społeczeństwa, bo to MY jesteśmy owym społeczeństwem. Nie musimy płynąć z nurtem żadnego szamba, próbując utrzymać się na jego powierzchni by móc egzystować. Nie musimy zapominać o tym kim naprawdę jesteśmy, żeby osiągnąć w życiu coś, co sprawi, że pozostaniemy w pamięci innych, dłużnej niż na jedno mgnienie „teraz”.

Dostrzeż i zrozum, że tak silnie i powszechnie manifestujące się cierpienie i zło na tym świecie, to nie wynik ekonomii, polityki, gospodarki, rządów, czy czegokolwiek innego, co jest wyłącznie parawanem dla rzeczywistych działań. To czego doświadczamy na tym świecie to wynik powszechnej zgody na odczłowieczenie, na sprowadzenie siebie samego i innych do pozycji niczego – przedmiotu wykorzystywanego do konkretnych celów lub wyrzucanego, gdy przestaje być użyteczny.

Powszechny brak empatii i moralności w wersji mikro i makro, czyli osobistej i społecznej, przyzwolenie na krzywdę i nierówności; okrucieństwo i przemoc wobec słabszych, powszechna amoralność i akceptacja kłamstwa, obłudy, oszustwa jako narzędzia do osiągania własnych tymczasowych korzyści; niekończąca się żądza upadlania, wykorzystywania, pogardzania, pastwienia się nad innymi, jakby wierząc, że w ten sposób weźmiemy odwet za własne krzywdy, albo że podniesiemy tym własną rangę i podkreślimy, że jesteśmy lepsi od kogoś, że mamy nad nim władzę i możemy decydować o jego istnieniu. Nie bierzemy jednak kompletnie pod uwagę, iż Zło, podobnie jak Dobro, prędzej czy później, powraca do swego nadawcy, zwielokrotnione o moc cierpienia, które nasze czyny wyrządziły komuś drugiemu; więc jeśli czynisz zło i niesprawiedliwość, jeśli sprowadzasz na kogoś cierpienie i ból, to nie ma znaczenia jak teraz nazywasz i usprawiedliwiasz przed samym sobą, pobudki dla których to wszystko czynisz, bo twoje „dzieło” i tak pewnego dnia cię dogoni, wnosząc w twoje życie kumulację wszystkiego, co sprowadziłeś na innych.

Nie da się zbudować świata, społeczeństwa, rodziny, własnego życia w oparciu o Zło. Człowiek nigdy nie był, i nigdy nie będzie, istotą odseparowaną, odłączoną od ogółu ludzi, którzy są tu i teraz w tym samym czasie w którym także i my jesteśmy. Przyzwalając na podłość, okrucieństwo czy niesprawiedliwość, na całe to zło, które tworzymy, stajemy się oprawcami dokładnie w takim samym stopni dla samych siebie jak dla innych. Tym samym odbieramy sobie prawo do pełni życia, szacunku i radości, jakimi jest życie w szczerej bliskości i dawaniu.

Człowiek to coś znacznie więcej niż tylko fizyczność i materialność, z którymi tak ściśle stara się nas połączyć współczesna „cywilizacja” śmierci. Kiedy o tym zapominamy, albo co gorsza, udajemy że nic o tym nie wiemy, podpisujemy się pod własną zagładą, składając swoje miano tusz obok pieczęci tych, którzy służą temu w pełni świadomie.

Jeśli więc uważasz siebie za „dobrego człowieka” to musisz także zacząć uczyć się w taki właśnie sposób myśleć i żyć. Bądź dobry, szczodry, życzliwy, uczciwy; ucz się czystej miłości wobec samego siebie i innych, tej miłości prawdziwej, bezwarunkowej, czystej, pochodzącej wprost ze Źródła Dobra.

Miej odwagę mówić stanowcze „nie” wobec wszystkiego co owej miłości zaprzecza. Nie tchórz, nie chowaj się, nie odwracaj wzroku, gdy doświadczasz lub jesteś świadkiem manifestowania się zła. Ono jest silne wyłącznie tak długo, jak obojętni na nie pozostają ludzie. W obliczu potęgi jaką daje Dobro i czysta Miłość, zło słabnie, rozpada się i ginie.

Nie musimy być niczym zombie przyklejeni do monolitów naszych smartfonów i tabletów, wpatrzeni w urojenia o nas samych, gdy tak naprawdę obok umyka nam życie i prawda o sobie. Tracimy cenny czas na niszczenie i zabijanie, zupełnie nie rozumiejąc, że gdy robimy to innym, robimy to również sobie.

Nie musimy być zastraszonymi i bezmyślnymi tchórzami, pokornie kulącymi się przed wrzaskiem tych, którzy samozwańczo pchają się na fotel boga nad nami. Nie musimy być wobec siebie wzajemnie podli, zawistni, okrutni, bezlitośni i plujący jadem oszczerstw i nienawiści, wszędzie wokoło siebie. To nie sprawi, że będziemy szczęśliwsi, to nie sprawi, że będziemy lepsi; to nie sprawi, że w taki sposób stworzymy dla siebie przyszłość, którą warto by kiedykolwiek przeżyć.

Nie musimy żyć w takim piekle. Nie musimy pozwalać na betonowanie naszych serc, dusz i umysłów; nie musimy kłaniać się naszym oprawcą i syntetycznym bogom. Jedyne co musimy, to otworzyć oczy, serca i umysły, by zrozumieć, że tę pracę tylko MY możemy wykonać, tylko MY możemy wszystko to zmienić, lecz jeśli pozwolimy sobie zapomnieć o tym, kim prawdziwie jest człowiek i po co tutaj w ogóle jesteśmy, to wtedy, niestety, będzie już po nas …

Rita Blackwood