ZE SKARBNICY DUSZY

Muszę się Wam przyznać, że wprost uwielbiam drzewa. Zawsze lubiłam być w ich otoczeniu - patrzeć na nie, słuchać szumu ich liści oraz wdychać ich wspaniałą woń czy to w czasie kwitnienia, czy owocowania czy też w okresie jesieni, gdy ogrzane późnym słońcem i pokolorowane nocnymi chłodami, pachną tak, jak nic innego na świecie. Drzewa sprawiają mi radość. Dają wielki odpoczynek i stwarzają dla mnie doskonałe warunki do medytacji, rozmyślań czy modlitwy; świetnie też pomagają mi odzyskać dobry humor i optymistyczne nastawienie do życia. Nie znoszę „gołych” przestrzeni, gdzie nie ma zadrzewienia i po prosu nie wyobrażam sobie żyć w takich miejscach, gdzie w ogóle nie ma drzew. Tak naprawdę, bez drzew nasze życie miałoby bardzo mizerną szansę na przetrwanie, ponieważ to właśnie one, wraz z wodnymi algami, odpowiedzialne są za tworzenie tlenu, którym oddycha wszystko co żyje na Ziemi z ludźmi włącznie. Niestety nasza cywilizacja podobnie jak te minione, prowadzi bardzo rabunkową gospodarkę...