DESTRUKCYJNE ZWIĄZKI

Co zrobić, gdy nieustannie masz wrażenie bycia wykorzystywaną? Co zrobić, gdy wciąż odczuwasz smutek i brak zaspokojenia twoich człowieczych uczuć i potrzeb? Co zrobić, gdy ta druga osoba w związku, jest jak ciężki balast albo jak eksploatujący cię ponad siły dręczyciel? Co zrobić, kiedy w związku tak naprawdę nie istnieje partnerstwo a jedynie coś w rodzaju wymiany zależnej – wykorzystujący i wykorzystywana?

Podobnych pytań można by postawić jeszcze wiele, w zasadzie tyle, ile jest związków pozbawionych więzi, ale to nie te pytania są tak naprawdę istotne lecz to, dlaczego ludzie pozostają w układach, które zamiast budować, niosą wyłącznie destrukcję?

Osamotnienie, wrażenie wewnętrznego więdnięcia, brak radości, poczucie funkcjonowania w emocjonalnym i fizycznym kieracie - to zawsze były wyraźne sygnały bycia głęboko nieszczęśliwym.

Ktoś może powiedzieć, że tak czuje się większość ludzi i jakoś żyje, więc co z tego? Po co robić z tego jakiś dramat? Nie każdy może być szczęśliwy a mimo to jakoś się toczy to życie. Tak po prostu jest i tyle ...

Jak wielu z Was w taki właśnie sposób pomyślało, czytając pierwsze zdania tego tekstu?Zgaduję, że całkiem sporo. A to dlatego, że tak samo jak w innych aspektach życia, funkcjonujemy wedle pewnych kolein myślowych w jakie wepchnięto nas już w dzieciństwie. W taki sam sposób tkwimy w podobnych koleinach odnośnie miłości i związków z innymi ludźmi.

Jesteśmy od pierwszej chwili życia wtłaczani w przekonanie deficytów jakim, rzekomo, podlega człowiek. Mówi się nam, że nie wszystko możemy mieć; nie wszystko jest możliwe; nie na wszystko zasługujemy; nie jesteśmy zdolni odmienić naszego przeznaczenia .., i jeszcze wiele innych kodów deficytu w które nakazuje się nam uwierzyć na przestrzeni nie tylko czasu dorastania, ale w ogóle przez cały czas naszego życia. Jednym z takich kodów deficytu jest przekonanie, że prawdziwa miłość, o ile w ogóle się zdarza, to zdarza się rzadko i dlatego w życiu trzeba kierować się rozsądkiem. Posadzić drzewo, zbudować dom, spłodzić syna i tym podobne cele, które w pewnym okresie powinniśmy „odptaszkować” i zdaniem wielu, wówczas nasze życie osiągnie cel i sens. Bo przecież tylko głupiec pragnie biec za mirażami i wierzyć w bajki, czyż nie?

No właśnie … nie.

Miłość w życiu człowieka nie jest jednym z wielu ważnych aspektów życia ale jest tym najważniejszym. To fundament, na którym budujemy własne człowieczeństwo ale także, jest ona fundamentem tej Istoty, która jest w nas nieśmiertelna, a która przychodzi tu ledwie na chwilę. Problem tak wielu ludzi w ich związkach z innymi leży w tym, że zazwyczaj kierujemy się właśnie tak zwanym rozsądkiem, czyli kodami myślowymi, które implantuje w nas społeczeństwo, a nie tym co podpowiada nam nasza osobista dusza i serce. Dokładnie w takiej kolejności. Ponieważ nie to jest istotne z kim jesteśmy ale to w jaki sposób.

Gdy zapytamy kogoś młodego dlaczego chce z kimś innym być, najczęściej odpowie, że dlatego, aby ktoś ją/jego kochał. Gdy zapytamy kogoś nieco starszego, najczęściej odpowiedzią będzie – bo nie chcę się zestarzeć samotnie; bo we dwoje łatwiej jest żyć. Ale na pewno padną także odpowiedzi w stylu: bo mamy wspólne dzieci; bo mamy wspólny kredyt; bo mamy wspólny biznes ... W każdej odpowiedzi zawsze manifestuje się wyraźne „po coś”, które podkreśla nasze osobiste przekonanie o deficycie: jeśli kogoś nie będę mieć, to nikt nie będzie mnie kochać ( a potrzebuję miłości ); jeśli nie będę kogoś mieć, to dopadnie mnie samotność z którą na pewno sobie nie poradzę, zwłaszcza na starość, oraz nie udźwignę w pojedynkę wszystkich trudów życia, jakie są jeszcze przede mną ( tak naprawdę i tak odczuwam samotność ale mając kogoś obok siebie stworzę dla siebie pozór oparcia i bezpieczeństwa, którego bardzo potrzebuję ); nie dam rady samotnie wychować dzieci, bo jest to zbyt trudne i odpowiedzialne ( podświadomie nie czujemy się wystarczająco silni i odpowiedzialni, aby zaspokoić wszystkie potrzeby dziecka bez wsparcia drugiej osoby i to w niej upatrujemy źródła uzupełnienia własnego braku nie widząc tego, że ta druga osoba rozumuje dokładnie tak samo jak my ); nie dam rady uzyskać pozorów życia na wyższej stopie, bo nie otrzymam kredytu, bo nie utrzymam firmy, bo nie dostanę tego czy tamtego, co tworzy złudzenie dostatku ( przedkładając pozory komfortu materialnego nad więź uczuciową, sami pielęgnujemy w sobie przekonanie o niezaspokojonym braku, gdy nie będziemy z kimś w jakimś tandemie generującym ów komfort materialny ). Problem ludzi polega na tym, że budują swoje życie na przekonaniu o braku zamiast iść przez nie ze świadomością obfitości i dzielenia się własną obfitością z innymi. A wszystko zaczyna się od miłości.

Stara mądrość głosi, iż jeśli nie jesteś zdolny kochać samego siebie, nigdy też nie będziesz w stanie pokochać kogoś innego. I jest to w zasadzie prawda z jedną tylko małą poprawką, zamieniającą „być zdolnym do kochania samego siebie” na „przywrócić zdolność kochania samego siebie”, ponieważ taka miłość istnieje już w nas w chwili naszych narodzin. Przychodzimy tu wraz z nią, z czasem tylko zostaje w nas zablokowana, wspomnianymi wcześniej koleinami myślowymi, i albo zamienia się w egoizm albo w wewnętrzną pustkę lub wiecznie niezaspokojony głód podniesienia własnej wartości poprzez uczucie drugiego człowieka. Dlaczego miłość własna jest tak ważna, by nasze związki z innymi ludźmi były owocne i w ogóle możliwe? Odpowiedź jest prosta, choć dla wielu może nie od razu być zrozumiała. A to dlatego, iż choć na pozór jesteśmy istotami niezależnymi, jest nas tak wielu i wydaje się, że taka ogromna ilość różnic nas dzieli, to w istocie jesteśmy wszyscy połączeni, poprzez naszą podświadomość oraz poprzez wibracje, jakie generuje każdy z nas. A te wibracje są zdolne do rozpoznawania siebie i wzajemnego przyciągania. Dlatego człowiek, który zablokował w sobie miłość własną zawsze będzie przyciągał do siebie innych ludzi z taką samą blokadą. To oznacza, że w tych relacjach będzie brak fundamentu na którym można zbudować obustronny szczęśliwy i trwały związek.

Ludzie często miłość własną mylą z egoizmem, gdy tak naprawdę ani jedno ani drugie nie ma ze sobą nic wspólnego. Egoizm to pobłażanie sobie i zezwalania sobie na znacznie więcej niż zezwalamy innym; to nieustanne i nadmierne przedkładania własnych żądań nad potrzeby i oczekiwania innych ludzi; to dostosowywanie zdarzeń i ludzi do zaspokajania wyłącznie samego siebie; to postrzeganie siebie nie poprzez własne czyny ale poprzez wygórowane wyobrażenie o samym sobie. Nie ma w tym miłości i nie ma w tym szacunku zarówno do samego siebie jak i do kogokolwiek innego. I tacy są właśnie ludzie z którymi nie sposób wejść w głęboka relację w związku. Nie są zdolni do miłości, bliskości, silnej więzi z drugim człowiekiem, dlatego że ich miłość własna jest zablokowana. Nie potrafią niczego z siebie dać, gdyż nastawieni są wyłącznie na branie, na zaspokajanie własnego wewnętrznego głodu z powodu odczuwanego ale nieprzyjmowanego do wiadomości, braku miłości do samego siebie. Tak długo jak człowiek pielęgnuje w sobie tę absencję, nie będzie zdolny być dla kogokolwiek dobrym partnerem ani zbudować szczęśliwego związku. Miłość własna natomiast, to szacunek do samego siebie, własnych uczuć i własnych celów nie czynionych jednak kosztem innych; miłość własna to świadomość bycia uczniem i czerpania radości z nauki jaką jest dla nas życie; miłość własna to prawo do przebaczania sobie i innym; prawo do popełniania błędów ale nie z wyrachowania, licząc na ciągłe przebaczenie, ale prawo do błędu wynikającego z braku wiedzy, którego więcej nie popełniamy, gdy uzyskujemy wiedzę z doświadczenia. Miłość własna to równowaga w dawaniu i braniu, wynikająca ze świadomości, iż każdy człowiek tak samo pragnie być kochanym jak i kochać innych. Nie ma w tym egoizmu. Nie ma tu nawet dla niego w ogóle miejsca. Kiedy brak w nas tej miłości okaleczamy własną duszę, czynimy swój świat niepełny i umacniamy taki stan, poprzez przyciąganie do siebie takich samych osób.

Czy ktoś, kto nie ma pojęcia o inżynierii i architekturze jest w stanie zbudować dom, dla siebie albo kogokolwiek innego, który nie runie zaraz po postawieniu go? Dlaczego więc sądzimy, że wchodząc w związek z drugim człowiekiem, bez zdolności kochania, rozumienia i przebaczania samemu sobie będziemy zdolni kochać, rozumieć i przebaczać drugiemu człowiekowi? Dlaczego wchodząc w związek, bez umiejętności dawania czegokolwiek innym bezinteresownie, bez oczekiwania nagród i fanfar oczekujemy, że ktoś inny będzie nam coś oddawał także bez oczekiwania czegoś w zamian lub choćby bez oklasków i zachwytów z naszej strony? Tak naprawdę, gdy związek „się nie klei” a ludzie żyją obok siebie zamiast razem, lub zmienia się on w toksyczny układ zależności, to nie ma wyłącznie jednego winnego, bo winne są obie strony takiego układu. Ponieważ ktoś się zgodził na bycie wykorzystywanym a ktoś inny przyjął rolę wykorzystującego. A to dlatego, że jedna i druga strona wierzyła, iż to właśnie za pomocą tego drugiego człowieka, w tym związku, zaspokoi własną potrzebę, uleczy własny deficyt i dzięki temu przestanie cierpieć lub choćby złagodzi owo cierpienie.

Ludzie chcę rozpaczliwie, by ktoś ich kochał, ktoś z nimi był, ktoś ich docenił ale nie chcą zrozumieć, że nigdy tego nie otrzymają, jeśli sami siebie nie będą kochać, sami z sobą nie potrafią być, i sami siebie nie docenią. Tak długo, jak długo trwają w takich toksycznych przekonaniach i toksycznych układach, tak długo będą otrzymywać wyłącznie rozczarowania, niezadowolenie, i będą wzajemnie obrzucać się kamieniami aż w końcu usypią z tego tak potężny mur, którego nie będą już w stanie zburzyć.

Nie szukaj w innych lekarstwa na całe zło w twoim życiu. Nie szukaj potwierdzenia własnej wartości lub prawa do miłości w oczach kogoś innego, bo postępując w ten sposób z góry programujesz siebie na przegraną. Idź swoją ścieżką z pewnością wartości tego, kim jesteś, tego co masz do ofiarowania oraz tego, co pragniesz zbudować. Sam rozdzielaj sobie nagrody za dobrze wykonaną pracę, osiągnięte cele i spełnianie swoich marzeń. Wtedy będziesz funkcjonować w obfitości, którą będziesz się mógł do woli dzielić z innymi, bez oczekiwania od nich nagrody, bo przecież sam już się nagrodziłeś, uznając swoją wartość jako człowieka, żyjącego w miłości a nie w pogoni za nią.

Każda żywa istota, zaczynając od kamienia ( bo on także żyje ) przez pojedyncze źdźbło trawy aż na nas, ludziach kończąc, została stworzona z miłości i w niej istnieje. To że tak wielu ludzi odcięło się od niej za pomocą nieprawdziwych i oddziałujących, dosłownie, hipnotycznie na nasz umysł i serce, kodów, nie jest niczym, czego nie możemy cofnąć i ostatecznie się pozbyć. Wszystko zależy od tego, czy zechcemy z tym naprawdę skończyć, czy tylko będziemy tworzyć sobie pozory zmian i rozwoju, doskonaląc jedynie narzędzia kłamstwa i zwodzenia samych siebie.

Bycie z kimś w związku może być w taki sam sposób umocnieniem się w permanentnym deficycie jak też w całkowitej obfitości. Ale to w którą z tych opcji wchodzisz nie zależy od tej drugiej strony ale od Ciebie. Od balastu lub jego braku na którym tworzysz swoje kontakty z innymi ludźmi. Jeżeli kochasz, niezależnie od tego, czy jesteś z kimś czy z samym sobą, to w twoim życiu będzie zawsze rozkwitać miłość a twoje związki międzyludzkie zawsze będą zcementowane silną więzią. Jeżeli sam o sobie myślisz źle, odmawiasz sobie praw do bycia szczęśliwym, kochanym i ciekawym życia, to zgodnie z twoim własnym życzeniem, szczęście będzie cię omijać, miłość stanie się niemożliwym do osiągnięcia mirażem, a życie zamieni się w bolesną monotonię i zgorzknienie, sugerujące, że nic nie ma sensu a wszystko to tylko wegetacja i marnowanie czasu.

Tak naprawdę każdy związek można uratować i uleczyć ( no może z wyjątkiem tych, gdzie ludzie popadli w tak dalekie skrajności, że ich postępowanie stało się psychopatyczne i amoralne ). Podstawą jest, aby pracę nad tym podjęły w taki sam sposób obie strony. I obie strony najpierw zechciały zmienić siebie, zanim zaczną zmieniać swój związek.

Podobne zawsze przyciąga podobne. Teza o przyciąganiu się przeciwieństw to fikcja. Zawsze przyciągają się tylko podobieństw. Dlatego jeśli w swoim życiu czujesz się nieszczęśliwa, nie na miejscu, niespełniona.., zastanów się, co robisz, że przyciągasz do siebie właśnie takich ludzi i takie sytuacje. A kiedy to odkryjesz, odblokuj i zmień to a przekonasz się, że pojawią się ludzie i sytuacje, które będą rezonować z twoim nowym ja. Z twoim prawdziwym ja.

Możesz zebrać jedynie taki plon, jakie zasiejesz ziarno. A to oznacza, że zawsze i we wszystkim, powinniśmy wybierać ziarno najwyższej jakości, aby uzyskać obfity plon.

Rita Blackwood