MODA NA OIKOFOBA

Oikofobia to neologizm stworzony przez brytyjskiego myśliciela Rogera Scrutona, dla określenia zaburzenia znanego już na długo przedtem, objawiającego się niechęcią, odrazą aż po głęboką nienawiść, do własnego narodu, rodziny i tradycji. 

Istnieje patologiczna odmiana oikofobii, której źródłem jest głęboka nienawiść i pogarda do własnej kultury narodowej, wspólnoty cywilizacyjnej, rodziny i ojczyzny połączonej z wyobcowaniem i niezadomowieniem, lękami i frustracjami. Duży wpływ na tego rodzaju postawę ma tu zeświecczenie społeczeństwa oraz narastająca pogarda dla tradycji; bunt młodzieży oraz odrzucenie autorytetów moralnych i etycznych, niekierunkowany na działania o charakterze inżynierii społecznej. Oikofobia szerzy się w środowiskach lewicowych i liberalnych, których celem jest stworzenie inkluzywnego, wielokulturowego społeczeństwa, pozbawionego tradycji i moralnych wzorców za jedyny fundament stawiających hasła w rodzaju „tam moja ojczyzna gdzie jest mi wygodnie”. Postawy oikofobiczne obserwowano już w okresie oświecenia w środowiskach liberalnych myślicieli, dążących do sekularyzacji społeczeństwa i próby zburzenia fundamentów „starego świata”. Osoby oikofobiczne często twierdzą, że ich postawy są obroną przed ksenofobią, jednak bez precyzyjnego określenie sensu i aspektu zarzutów, oraz walką z seksizmem, rasizmem, homofobią czy antysemityzmem. Oprócz jednak krzykliwej i agresywnej negacji uznanych ogólnie wartości oraz nawoływań do anarchicznych zachowań, osoby o zapędach oikofobicznych nie przedstawiają żadnych realnych wartości na których można by zbudować jakąkolwiek trwałą i silną społeczność, zdolną przetrwać próbę czasu. 

W przeszłości oikofobia była charakterystycznym wyróżnikiem i dowodem na głęboki kryzys tożsamości w fazie dekadencji euroamerykańskiej cywilizacji zachodniej. Takim samym wskaźnikiem upadku cywilizacyjnego jest do dziś. Jako remedium dla oikofobii wskazuje się powrót do korzeni realistycznej metafizyki, antropologii aż do klasycznej cywilizacji chrześcijańskiej. 

Oikofobia jest skrajnym przeciwieństwem ojkofilii rozumianej jako umiłowanie rodzinnego domu, ojczyzny i wszystkiego co nasze. W Polsce zachowania oikofobiczne zaczęły wyraźnie i gwałtownie narastać, mniej więcej, od okresu dziesięciu lat, kiedy to różnego rodzaju organizacje, ślinie powiązane ze współczesnymi środowiskami lewicowymi, o niejasnym finansowaniu, zaczęły szerzyć, głównie w środowiskach młodzieżowych, tezy jakoby bezkrytyczna i totalna akceptacja hedonistycznej postawy obywatela świata była jedynym słusznym sposobem do osiągnięcia pełni wolności i zaspokajania własnych potrzeb. Natomiast jakiekolwiek przywiązanie do miejsca swego pochodzenia, tradycji, rodziny i ojczyzny to przejaw nienowoczesności i powód do wstydu. Ta tendencja jest rozprzestrzeniana niezwykle natrętnie i agresywnie nie tylko w naszym kraju lecz również w innych krajach, tak zwanej starej cywilizacji zachodniej. Za jej pomocą forsuje się w środowiskach o skłonnościach lewicowych, akceptację dla praktyk eugenicznych, wyrzeczenia się wolności w zamian za pozorne przywileje oraz gwarancje legalności zachowań dotychczas uznawanych powszechnie za nielegalne lub niemoralne; brak więzi z własnym narodem i rodziną oraz przekonanie, iż jedynym wyznacznikiem ludzkich darzeń jest własne ego a życie sprowadza się jedynie do tu i teraz. Wiele młodych osób przyjmuje tego rodzaju poglądy, nawet jeśli nie akceptuje ich w pełni lub nie rozumie ich źródła, to jednak podąża za nimi nie chcąc odstawać od grupy lub zostać postrzeganym przez nią jako ktoś staroświecki, prowincjonalny i nietolerancyjny. 

Dziś osoby deklarujące poglądy konserwatywne, kierujące się zawołaniem „Bóg, honor i ojczyzna” są postrzegane jako osobnicy niebezpieczni a nawet nazywani nazistami lub terrorystami za których przecież jeszcze niedawno uważano ludzi, mających w pogardzie wszelkie prawa i stanowiący realne, fizyczne zagrożenie dla życia i zdrowia innych. 

Czy takie przenicowanie pojęć i fundamentów społecznych może być trwałe i przynieść jakieś wartości na których można zbudować cokolwiek, co mogłoby przetrwać? 

Jak pokazuje historia jest to bardzo mało prawdopodobne. Dokładnie ujmując, jest to prawdopodobieństwo równe zeru. W historii ludzkości było wiele okresów w których jakieś grupy, lub pojedyncze jednostki, próbowały przewrócić świat do góry nogami i sklecić go na nowo, według swoich szalonych wizji. Jednak zawsze, prędzej czy później, kończyło się to totalnym upadkiem poprzedzonym chaosem, cierpieniem i wojną. Ludzie bez korzeni, tradycji oraz świadomości swojego pochodzenia i osobistej wartości, podobnie jak narody wyrzekające się tych samych fundamentów, nie maja szans na przetrwanie. Jeżeli gardzisz i wstydzisz się tego kim jesteś, skąd pochodzisz i gdzie wzrastałeś to jak możesz liczyć na szacunek kogoś innego, kto czuje się lepszy od ciebie?

Jeżeli odrzucasz wartości w których wzrosłeś a bezkrytycznie przyjmujesz i naśladujesz cudze tradycje jedynie dlatego, iż usłyszałeś, że są lepsze i ważniejsze od twoich, to w jaki sposób chcesz zachować własną wartość i osobowość nieustannie udając kogoś, kim nigdy nie byłeś? 

Mamy szansę zbudować coś ważnego tak długo jak długo rozumiemy, że stajemy się kimś nie poprzez udawanie lecz poprzez bycie sobą i dostrzeganie bogactwa w różnorodności. Nie ma nic złego w miłości do własnego domu, rodziny, tradycji, narodu; nie ma nic złego w dochowywaniu wiary Bogu i składanym obietnicom. Nie ma też nic złego w szacunku do samego siebie i innych. Jeżeli pogardzasz tym wszystkim, dlatego iż ktoś ci powiedział, że tak trzeba, to zastanów się, gdzie znajdziesz swoje miejsce na ziemi, kiedy znudzisz tym, których teraz uważasz za centrum swego świata? Zawsze tak było, i prawdopodobnie zawsze tak będzie jak długo jeszcze istnieje nasz świat, że co jakiś czas pojawiały się jednostki lub grupy próbujące podważyć obowiązujące prawa i zasady za pomocą mniej lub bardziej barbarzyńskich poglądów i czynów. Jednak nic, co nie ma prawdziwie głębokich korzeni umocowanym w trwałym gruncie nie ma szans na przetrwanie i musi przeminąć. Podobnie będzie ze wszystkim tym, co aktualnie obserwujemy a co jest lawiną szaleństwa przewalającego się przez nasz świat i nasze życie. Od nas samych, każdego indywidualnie, zależy to na ile pozwolimy wtargnąć temu bezpośrednio do naszego osobistego świata i umysłu. Musimy zawsze i wszędzie pamiętać, że to my decydujemy o tym kim chcemy być, jak żyć i czemu pozostawać wiernym. Nikomu nie wolno tego zmieniać bez naszej zgody i nikomu nie wolno tego nam narzucać niezależnie od tego, jak bardzo postacie niosące owe treści byłyby przekonane, że tak trzeba i że tego wymaga postęp i nowoczesność. Głupota ma wiele oblicz i zawsze są one niezwykle krzykliwe, nachalne i agresywne. Nie znaczy to jednak, iż mają moc zwyciężania mądrości, prawdy i człowieczeństwa. Warto pozostać im wiernym, bo tylko na takich, prawdziwych, wartościach można budować coś, co będzie warte swojego istnienia.

Rita Blackwood